پیسیس تراتوس (ح ۶۰۵ـ۵۲۷پ م)(Pisistratus)
جَبّار آتن. به رغم تعلق به خانواده ای اشرافی، رهبر حزب ضداشراف بود و قدرت را در ۵۶۱پ م به دست گرفت. دوبار اخراج شد، ولی از ۵۴۶پ م تا زمان مرگ در رأس قدرت باقی ماند. پیسیس تِراتوس در قالب قانون اساسی جَبّارانه حکومت کرد ـ هرودوت و توسیدید، تاریخ نگاران یونانی، اذعان داشته اند که او در قوانین و مقررات سولون تغییری ایجاد نکرد ـ و حامی هنر و ادبیات بود و نخستین کسی بود که دستور داد اشعار هومر را بنویسند. او جشنواره های روستایی دیونوسی را در آتن به راه انداخت. پسرانش، هیپیاس و هیپارخوس (اَبرخُس)، جانشین او شدند. در زمان او تجارت رونق گرفت و پسرانش مالیات را از دَه درصد به پنج درصد کاهش دادند. اقتصاد آتیک تقویت شد و آتن از جامعه ای عمدتاً کشاورزی به جامعه ای تجاری تبدیل شد. در این راستا، پایه های رفاه آتن در قرن ۵پ م گذاشته شد. ضرب سکه های مشهور «جُغد آتیکا» در این دوران آغاز شد. نسب پیسیس تِراتوس از جانب مادر به سولون می رسید؛ تلاش های سولون برای حل مشکلات سیاسی و اقتصادی آتیک موفقیت نسبی به همراه داشت. نارضایتی ها ادامه داشت و هم زمان با اوج گیری قدرتِ پیسیس تراتوس دو حزب وجود داشت: حزب دشت (احتمالاً متشکل از زمین داران) و حزب ساحل (احتمالاً متعلق به تاجران و بازرگانان)، که در آن خانوادۀ آلکمایونیدایها شاخص بودند. پیسیس تِراتوس، که در جنگ علیه مگارا در ۵۶۵پ م موفقیت هایی کسب کرده بود، حزب سوم را با نام «مردان آن سوی تپه ها» تأسیس کرد و کوشید که حمایت خُرده مالکان و افراد بدون زمین یا املاک (مهاجران و نوفقیران) را جذب کند. او، که با حمایت احتمالی آلکمایونیدای ها جبّار شده بود، در ۵۵۶پ م تبعید شد. پس از بازگشت، دوباره تبعید شد. به مقدونیه رفت، که در آن جا دارای معادن نقره بود و به حدی ثروت اندوخت که توانست با کمک مزدوران خارجی در ۵۴۶پ م به آتن بازگردد. بار دیگر قدرت را به دست گرفت و، با حمایت همۀ طبقات، تا زمان مرگ جبّار باقی ماند و با گماشتن پیروان و همکاران مورد اعتماد خود در مناصب مهم زمام امور را در دست گرفت و از حمایت توده مردم برخوردار شد. می توان گفت که پیسیس تِراتوس، برخلاف سولون، در فراهم کردن حکومت مرکزیِ باثبات و کارا موفق بود. او بسیار تلاش کرد که شهر آتن را به کانون وفاداری آتنی ها تبدیل کند و بدین ترتیب، راه را برای اصلاحات کلیس تنسدر ۵۰۸ـ۵۰۷پ م هموار ساخت.
جَبّار آتن. به رغم تعلق به خانواده ای اشرافی، رهبر حزب ضداشراف بود و قدرت را در ۵۶۱پ م به دست گرفت. دوبار اخراج شد، ولی از ۵۴۶پ م تا زمان مرگ در رأس قدرت باقی ماند. پیسیس تِراتوس در قالب قانون اساسی جَبّارانه حکومت کرد ـ هرودوت و توسیدید، تاریخ نگاران یونانی، اذعان داشته اند که او در قوانین و مقررات سولون تغییری ایجاد نکرد ـ و حامی هنر و ادبیات بود و نخستین کسی بود که دستور داد اشعار هومر را بنویسند. او جشنواره های روستایی دیونوسی را در آتن به راه انداخت. پسرانش، هیپیاس و هیپارخوس (اَبرخُس)، جانشین او شدند. در زمان او تجارت رونق گرفت و پسرانش مالیات را از دَه درصد به پنج درصد کاهش دادند. اقتصاد آتیک تقویت شد و آتن از جامعه ای عمدتاً کشاورزی به جامعه ای تجاری تبدیل شد. در این راستا، پایه های رفاه آتن در قرن ۵پ م گذاشته شد. ضرب سکه های مشهور «جُغد آتیکا» در این دوران آغاز شد. نسب پیسیس تِراتوس از جانب مادر به سولون می رسید؛ تلاش های سولون برای حل مشکلات سیاسی و اقتصادی آتیک موفقیت نسبی به همراه داشت. نارضایتی ها ادامه داشت و هم زمان با اوج گیری قدرتِ پیسیس تراتوس دو حزب وجود داشت: حزب دشت (احتمالاً متشکل از زمین داران) و حزب ساحل (احتمالاً متعلق به تاجران و بازرگانان)، که در آن خانوادۀ آلکمایونیدایها شاخص بودند. پیسیس تِراتوس، که در جنگ علیه مگارا در ۵۶۵پ م موفقیت هایی کسب کرده بود، حزب سوم را با نام «مردان آن سوی تپه ها» تأسیس کرد و کوشید که حمایت خُرده مالکان و افراد بدون زمین یا املاک (مهاجران و نوفقیران) را جذب کند. او، که با حمایت احتمالی آلکمایونیدای ها جبّار شده بود، در ۵۵۶پ م تبعید شد. پس از بازگشت، دوباره تبعید شد. به مقدونیه رفت، که در آن جا دارای معادن نقره بود و به حدی ثروت اندوخت که توانست با کمک مزدوران خارجی در ۵۴۶پ م به آتن بازگردد. بار دیگر قدرت را به دست گرفت و، با حمایت همۀ طبقات، تا زمان مرگ جبّار باقی ماند و با گماشتن پیروان و همکاران مورد اعتماد خود در مناصب مهم زمام امور را در دست گرفت و از حمایت توده مردم برخوردار شد. می توان گفت که پیسیس تِراتوس، برخلاف سولون، در فراهم کردن حکومت مرکزیِ باثبات و کارا موفق بود. او بسیار تلاش کرد که شهر آتن را به کانون وفاداری آتنی ها تبدیل کند و بدین ترتیب، راه را برای اصلاحات کلیس تنسدر ۵۰۸ـ۵۰۷پ م هموار ساخت.
wikijoo: پیسیس_تراتوس_(ح_۶۰۵ـ۵۲۷پ_م)