پیریشاتی

پس از آنکه آشوریان نخستین دژ کوهستانی گیزیلبوندا را به تصرف درآوردند دو تن از پیشوایان به منظور جلب عطوفت مهاجمان تعدادی اسب بارکش و عرابه به رسم هدیه تقدیم کردند؛ ولی پیشوای سومی ایشان به نام پیریشاتی ـ که الواح آشوری وی را به لقب پادشاه گیزیل بوندا می خوانند ـ تصمیم گرفت پایداری کند. همهٔ ساکنان گیزیل بوندا در دژ وی که اوراش نام داشت گرد آمدند ولی آن قلعه بسیار کهنه بود و قادر به مقاومت در برابر محاصرهٔ آشوریان، که با لوازم فنی عالی مجهز بودند، نبود. قلعه اوراش و دیگر قلاع کوچک پیرامون آن به تصرف آشوریان درآمد و به گفته الواح شامشی آدادپنجم ۶۰۰۰ مرد جنگی در پیکار کشته شدند و ۱۲۰۰ نفر به اتفاق خود پیریشاتی به اسارت درآمدند.
یکی دیگر از سران گیزیل بوندا به نام اِنگور اظهار انقیاد کرد و پادشاه آشور در قلعه وی که به سیبار موسوم بود لوحی به پا پاشت و تصویر خویش و نبشته هایی بر آن منقور ساخت. آشوریان در آن زمان در مشرق قزل اوزن بودند و راه بسوی سرزمین ماد گشوده شده بود.
در محیط همسایگان غربی اتحادیه قبایل ماد بلاخص نواحی دریاچه ارومیه و آنهایی که جزو اتحادیه نشده بودند، اختلاف و سیاست سودجویانه و کوته نظرانهٔ برخی شاهکان حکم فرما بود و حال آنکه تودهٔ مردم در لزوم کوشش برای دفع دشمن متحد بودند. بر عکس، خود مادیها ظاهراً، تحت رهبری واحد پیشوای اتحادیه قبایل قرار داشتند. این شخص هاناسیروکا نام داشت و مقرّ وی دژ ساگ بیتو بود.