پیراندلو لوییجی

پیرانْدِلّو، لوئیجی (۱۸۶۷ـ۱۹۳۶)(Pirandello, Luigi)نمایش نامه نویس، رمان نویس، و داستان کوتاه نویس ایتالیایی. نمایش نامه های او، که اغلب به مضامین رؤیا و واقعیت و پوچی تراژدی ـ کمدی زندگی می پردازند، عبارت اند از شش شخصیت در جست وجوی نویسنده (۱۹۲۱) و هانری چهارم (۱۹۲۲). ازجملۀ رمان های اوست: رانده (۱۹۰۱)، مرحوم ماتیا پاسکال (۱۹۰۴)، و پیران و جوانان (۱۹۰۹). پیراندلّو در ۱۹۳۴ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد. به سبب تکنیک درخشان و اصالت سبک و نیز گزینش موضوع های مابعد الطبیعی به یک نمایش نامه نویس مشهور و معتبر اروپایی تبدیل شد. مضامین و تکنیک های نوآورانۀ نمایش نامه های او بر آثار برتولت برشت، یوجین اونیل، ژان آنویی، و ژان ژُنه پیشی گرفت. دل مشغولی دایمی او ناممکن بودن واقعیت مطلق و ماهیت نسبی شخصیت بود. پیراندلّو در جیرجنتی، سیسیل، زاده شد، در دانشگاه های رم و بُن در آلمان تحصیل کرد و مدرس ادبیات در رم شد. نخستین کتاب او،درد مطبوع (اشعار)، در ۱۸۸۹ منتشر شد، و طی ۳۰ سال بعد رمان ها و داستان های کوتاه بسیاری نوشت که شماری از داستان هایش کمی بالاتر از سطح حکایت ها و لطایف قرار می گیرند. در ۱۹۱۰ نمایش نامه نویسی را با هدف اجرا در تئاتر آغاز کرد و در نهایت ۲۸ داستان کوتاهش را در قالب نمایش عرضه کرد. نمایش نامه های او عبارت اند از هرکسی برای خود حقیقتی دارد (۱۹۱۷)، هر کس به شیوۀ خود (۱۹۲۴)، لزاروس (۱۹۲۹)، آن گونه که مرا می خواهی (۱۹۳۰)، امشب بدیهه می گویند (۱۹۳۲) و نوآباد (۱۹۵۸). پیراندلّو افزون بر نمایش نامه ها و داستان ها، در باب شوخی (۱۹۰۸) را نوشت که مطالعه ای دربارۀ زیبایی شناختی است.