پیر بدرالدین بهاری بدر

[ویکی فقه] بَدْر، پیر بدرالدین بهاری (د ۲۷ رجب ۸۴۴ق /۲۲ دسامبر ۱۴۴۰م )، معروف به پیر بدر و بدر عالم ، از صوفیان مشهور در بهار و بنگال . وی فرزند شیخ فخرالدین ثانی و نوه شیخ شهاب الدین حق گوی بود. وی از اولیای سلسله جُنیدیّه که مردم بیهار و بنگال احترام عمیقی برای او قایل اند.
نیای او، شیخ فخرالدین زاهدی (که از معاصران قطب الدین بختیار اوشی کاکی بود) در میروت اقامت داشت و در همان جا مدفون گشت . جد او، شهاب الدین حق گوی در زمان حکومت محمد شاه ، فرزند تغلق شاه به دهلی رفت و در آن جا سکنی گزید، اما به سبب انتقاد از سلطان مورد خشم قرار گرفت و به قتل رسید و از همین روی لقب «حق گوی » یافت . پدر بدرالدین ، شیخ فخرالدین ثانی در دهلی اقامت داشت و در همان شهر نیز درگذشت و به خاک سپرده شد. اصل پیر بدر از میرت (در اوتارپرادش ) بود. در آن جا جَدّ اعلای او، شیخ فخرالدین زاهد (متوفی ۷۰۴)، خانقاهی بزرگ دایر کرده بود. پدر بزرگش، شیخ شهاب الدین حقگو، به فرمان محمدبن تُغْلُق (حک: ۷۲۵ـ۷۵۲)، به جرم انتقاد از آرای مذهبی او، کشته شد.
عزیمت به بهار
هنگامی که سید جلال مخدوم جهانیان برای ملاقات با فیروزشاه از آچه به دهلی آمده بود، به خانقاه فخرالدین ثانی رفت و با او ملاقات کرد. در این دیدار فخرالدین نزد مخدوم جهانیان از بسیاری فرزندان و سختی معیشت شکوه کرد. سید جلال مخدوم جهانیان او را مورد تفقد قرار داد و هر یک از فرزندانش را به نمایندگی از خود به منطقه ای فرستاد. در این میان منطقه بهار و بنگال برای بدرالدین در نظر گرفته شد. از سوی دیگر، شیخ شرف الدین یحیی منیری نیز (که در آن هنگام در بهار ساکن بود) در نامه ای موافقت خود را با سفر بدرالدین به بهار اعلام کرد و او را به آنجا فراخواند به این ترتیب ، بدرالدین که پیش از آن نزد پدر خود و نیز شیخ جلال الدین حسن حسینی بخاری به تحصیل علوم ظاهری و باطنی پرداخته بود، از دهلی به بهار رفت ؛ اما هنگامی به بهار رسید که شیخ شرف الدین یحیی درگذشته بود (۷۸۲ق /۱۳۸۰م ).
اساتید
پیر بدر نزد پدر خود، فخرالدین ثانی، و سید جلال الدین بخارایی، یکی از مشایخ سهروردیه، تربیت روحانی یافت.
ازدواج
...