پیانوی خودنواز (player piano)
پیانوی مکانیکی که در آن حرکت های کلاویه ها روی حلقۀ کاغذی سوراخ داری بازسازی شده و به کمک آن صوت تولید می شود. چکش ها طوری ساخته شده اند که نه با حرکت دست بر کلاویه ها بلکه به کمک فشار هوا به سیم ها ضربه بزنند. این عمل به کمک یک حلقه کاغذ سوراخ دار انجام می شود که روی یک سلسله درزهای مربوط به الگوی موسیقایی حرکت می کند و فقط هنگامی که سوراخ ها بر درزها منطبق شوند به هوا اجازۀ عبور می دهد. پدال های هارمونیوم این مکانیسم را به کار می اندازند. شدت و ضعف صدا ابتدا در اختیار عملکرد دست های نوازنده بود و کم وبیش به مهارت آن ها بستگی داشت، اما بعدها درست چنان که نوازندۀ ماهری آن ها را ضبط کرده باشد به صورت مکانیکی بازسازی شد. دبوسی، مالر و استراوینسکی آثار خود را بر همین کاغذها ثبت کردند. کنسرت دوئو ـ آرت (هنر دوتایی) موسیقی این پیانو را با چنان جزئیات دقیقی بازسازی و ارائه کرد که تماشاگران نمی توانستند اجرای زنده را از اجرای بازسازی شده تشخیص دهند. بااین حال این پیانو بدون نوازنده چیزی جز یک وسیلۀ پخش صداهای ضبط شده نیست، و در این عرصه جای خود را به گرامافون داده است. در دهه های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ آهنگ ساز امریکایی کانلن نانکارو متوجه قابلیت درونی این ساز برای نواختن قطعاتی شد که هیچ انسانی قادر به اجرای آن ها ـ با آن نوسان های به دقت مهارشدۀ سرعت، یا تعداد بسیار زیاد نت ها ـ نبود، و درپی آن اتودهایی برای پیانوی خودنواز خود پدید آورد. در ۱۹۸۶ شرکت ونیزی بوزِندورفِر سازی تولید کرد که ادعا می شد می تواند تک تک نوآنس های یک اجرا را بازسازی کند. حسگرهای اپتیکی کار کلاویه ها، چکش ها و پدال ها را ۸۰۰ بار در ثانیه بررسی می کنند و اطلاعات ثبت شده وارد رایانه می شود. این اطلاعات بر یک نوار یا دیسکت ذخیره می شود و می توان آن را برای «اجرا» به پیانو بازگرداند.
پیانوی مکانیکی که در آن حرکت های کلاویه ها روی حلقۀ کاغذی سوراخ داری بازسازی شده و به کمک آن صوت تولید می شود. چکش ها طوری ساخته شده اند که نه با حرکت دست بر کلاویه ها بلکه به کمک فشار هوا به سیم ها ضربه بزنند. این عمل به کمک یک حلقه کاغذ سوراخ دار انجام می شود که روی یک سلسله درزهای مربوط به الگوی موسیقایی حرکت می کند و فقط هنگامی که سوراخ ها بر درزها منطبق شوند به هوا اجازۀ عبور می دهد. پدال های هارمونیوم این مکانیسم را به کار می اندازند. شدت و ضعف صدا ابتدا در اختیار عملکرد دست های نوازنده بود و کم وبیش به مهارت آن ها بستگی داشت، اما بعدها درست چنان که نوازندۀ ماهری آن ها را ضبط کرده باشد به صورت مکانیکی بازسازی شد. دبوسی، مالر و استراوینسکی آثار خود را بر همین کاغذها ثبت کردند. کنسرت دوئو ـ آرت (هنر دوتایی) موسیقی این پیانو را با چنان جزئیات دقیقی بازسازی و ارائه کرد که تماشاگران نمی توانستند اجرای زنده را از اجرای بازسازی شده تشخیص دهند. بااین حال این پیانو بدون نوازنده چیزی جز یک وسیلۀ پخش صداهای ضبط شده نیست، و در این عرصه جای خود را به گرامافون داده است. در دهه های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ آهنگ ساز امریکایی کانلن نانکارو متوجه قابلیت درونی این ساز برای نواختن قطعاتی شد که هیچ انسانی قادر به اجرای آن ها ـ با آن نوسان های به دقت مهارشدۀ سرعت، یا تعداد بسیار زیاد نت ها ـ نبود، و درپی آن اتودهایی برای پیانوی خودنواز خود پدید آورد. در ۱۹۸۶ شرکت ونیزی بوزِندورفِر سازی تولید کرد که ادعا می شد می تواند تک تک نوآنس های یک اجرا را بازسازی کند. حسگرهای اپتیکی کار کلاویه ها، چکش ها و پدال ها را ۸۰۰ بار در ثانیه بررسی می کنند و اطلاعات ثبت شده وارد رایانه می شود. این اطلاعات بر یک نوار یا دیسکت ذخیره می شود و می توان آن را برای «اجرا» به پیانو بازگرداند.
wikijoo: پیانوی_خودنواز