پکنی

/pekani/

لغت نامه دهخدا

پکنی. [ پ َ ] ( اِ ) نوعی از شراب باشد که بعربی نبید گویند. باده ای که از برنج و ارزن و جو سازند. بمعنی شرابی است که از ارزن سازند زیرا که منسوب است به پکین و پکین و پکن بمعنی ارزن است. حکیم نزاری قهستانی گفته :
مست گشتم ز جرعه پکنی
شد مزاجم ز بنگ مستغنی.
( ازانجمن آرای ناصری ).
|| پنگان و معرب آن فنجان. بمعنی هر کاسه و پیاله عموماً و طاس مس ته سوراخ که به روی آب گذارندبرای تعیین ساعات. و نیز رجوع به بگنی شود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱- هر کاسه و پیاله ( عموما ). ۲- طاس مس ته سوراخ که بر روی آب گذارند برای تعیین ساعات پنگان فنجان .

فرهنگ عمید

= بگنی

گویش مازنی

/pekanni/ کندن پی ساختمان به منظور پاه ریزی بنا - حفر مکانی که پیش از آن به منظوری دیگر کنده شده باشد & عقب عقب رفتن

مترادف ها

pekinese (اسم)
سگ دست اموز، ساکن شهر پکن، پکنی، زبان و لهجه مردم پکن، سگ کوچک و دست اموز چینی
pekingese (اسم)
ساکن شهر پکن، پکنی، زبان و لهجه مردم پکن، سگ کوچک و دست اموز چینی

پیشنهاد کاربران

بپرس