پک و لک. [ پ َ ک ُ ل َ ] ( اِ مرکب ، از اتباع ) تک و پوی و گرد مردم برآمدن. ( برهان قاطع ). || بی هنری و رعنائی. ( فرهنگ سروری ). || آلات خانه و به این معنی به تقدیم لک بر پک هم گفته اند و مشهور نیز این است. ( برهان قاطع ) :
چو لوت و پوت شود تار و مار، مرد فقیر
چه میکند خر و بز، یا چه میکند لک و پک.
( از فرهنگ سروری ).