پوچّینی ، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴)(Puccini, Giacomo)
آهنگ ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان دهندۀ استعدادی فوق العاده در آفریدن ملودی و جلوه های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ های داستانیِ غریب و حیرت انگیز با عناصر وِریسمو (واقع گرایی) اند. ازجمله اپراهای اوست: مانون لسکو (۱۸۹۳)،لابوهِم (۱۸۹۶)، توسکا (۱۹۰۰)، مادام باترفلای (۱۹۰۴)، و اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶). پوچّینی در لوکا به دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱)، پسرش آنتونیو پوچّینی (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲)، نوه اش دومِنیکو پوچّینی (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵)، و نتیجه اش میکِله پوچّینی (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹ سالگی ارگ نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو شد و یک موتت ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان فرستاد، و او در آن جا آهنگ سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی آموخت. در آن زمان یک کاپریچّو سینفونیکو برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک پرده ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو، شرکت کند و پوچّینی اپرای اشباح را ساخت؛ اما جایزه نصیب کاوالِّریا روستیکانا اثر پیِترو ماسکانْیی شد. با این حال اشباح در ۱۸۸۴ در میلان به روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، اِدگار (۱۸۸۹)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳ در تورینو با مانون لِسکو اولین موفقیت بزرگ خود را به دست آورد؛ در ۱۸۹۶ نیز لابوهِم در همان شهر به روی صحنه رفت. توسکا، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی ناپذیر رنگ آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ دخترکی از غرب را در اپرای متروپولیتن نیویورک به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز پرستو (۱۹۱۷)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، توراندخت، تعدادی از خیال پردازانه ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی رحمی، احساساتی گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال های عمر خود از سرطان حنجره رنج می برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در بروکسل درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس وردی و هارمونی غنیِ امپرسیونیستهای مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرایقاب عکس سه تایی،باشلق،خواهر آنجِلیکا، و جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸). ارکستری و کُرال اسکِرتسو سینفونیکو برای ارکستر (بعدها در لابوهم به کار رفت)؛ کانتات یونو (جونو)؛ یک مس و یک موتِت سرود رم برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.
آهنگ ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان دهندۀ استعدادی فوق العاده در آفریدن ملودی و جلوه های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ های داستانیِ غریب و حیرت انگیز با عناصر وِریسمو (واقع گرایی) اند. ازجمله اپراهای اوست: مانون لسکو (۱۸۹۳)،لابوهِم (۱۸۹۶)، توسکا (۱۹۰۰)، مادام باترفلای (۱۹۰۴)، و اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶). پوچّینی در لوکا به دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱)، پسرش آنتونیو پوچّینی (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲)، نوه اش دومِنیکو پوچّینی (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵)، و نتیجه اش میکِله پوچّینی (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹ سالگی ارگ نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو شد و یک موتت ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان فرستاد، و او در آن جا آهنگ سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی آموخت. در آن زمان یک کاپریچّو سینفونیکو برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک پرده ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو، شرکت کند و پوچّینی اپرای اشباح را ساخت؛ اما جایزه نصیب کاوالِّریا روستیکانا اثر پیِترو ماسکانْیی شد. با این حال اشباح در ۱۸۸۴ در میلان به روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، اِدگار (۱۸۸۹)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳ در تورینو با مانون لِسکو اولین موفقیت بزرگ خود را به دست آورد؛ در ۱۸۹۶ نیز لابوهِم در همان شهر به روی صحنه رفت. توسکا، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی ناپذیر رنگ آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ دخترکی از غرب را در اپرای متروپولیتن نیویورک به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز پرستو (۱۹۱۷)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، توراندخت، تعدادی از خیال پردازانه ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی رحمی، احساساتی گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال های عمر خود از سرطان حنجره رنج می برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در بروکسل درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس وردی و هارمونی غنیِ امپرسیونیستهای مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرایقاب عکس سه تایی،باشلق،خواهر آنجِلیکا، و جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸). ارکستری و کُرال اسکِرتسو سینفونیکو برای ارکستر (بعدها در لابوهم به کار رفت)؛ کانتات یونو (جونو)؛ یک مس و یک موتِت سرود رم برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.
wikijoo: پوچینی_،_جاکومو_(۱۸۵۸ـ۱۹۲۴)