پوپولارس ( به لاتین: Populares ) به معنای «دوستداران مردم»∗ و شکل مفرد آن پوپولاریس ( به لاتین: Popularis ) یک جناح سیاسی در اواخر جمهوری روم بودند که از منافع پلبی ها دفاع می کردند.
پوپولارها به عنوان یک گروه سیاسی با اصلاحات برادران گراکوس ( تیبریوس و گایوس گراکوس ) ∗ پدیدار شدند، برادرانی که در سال های ۱۳۳ تا ۱۲۱ق. م تریبون مردم بودند. هرچند گراکی ها به بالاترین آریستوکراسی رومی تعلق داشتند ــ آنان نوه های شیپیو آفریکانوس بودند ــ به مسائل توده های فقیر توجه نشان می دادند، آنانی که وضع اسفناک شان خطر انقلاب اجتماعی در روم را افزایش داده بود. آنان کوشیدند برنامهٔ اجتماعی گسترده ای اجرا کنند که شامل اعانه دولتی حبوبات∗ ، مستعمرات جدید، و بازتقسیم اراضی دولتی∗ با هدف بهتر کردن شرایط زندگی آنان می شد. آنان همچنین پیش نویس قوانینی برای اعطای شهروندی روم به متحدین ایتالیایی شان و اصلاح نظام قضایی برای مبارزه با فساد را تهیه کردند. به هر حال هر دو برادر توسط اپتیمات ها ــ جناح محافظه کار که نمایندهٔ علایق اشرافیت زمیندار بود و بر سنای روم تسلط داشت ــ ترور شدند. بسیاری از تریبون های مردم بعدها کوشیدند برنامه برادران گراکی را با استفاده از پله بیسیت∗ ( همه پرسی ) ــ با هدف دور زدن مخالفت سنا ــ تصویب کنند، امّا ساتورنینوس∗ و کلودیوس پولکر∗ هم به سرنوشت برادران گراکی دچار شدند. افزون بر این، بسیاری از دولتمردان اواخر جمهوری برای بالابردن محبوبیت خود در میان پلبی ها ( توده ها ) خود را پوپولارس نشان دادند، به ویژه ژولیوس سزار و اکتاویان ( آگوستوس بعدی ) ، کسانی که بیشتر برنامه های پوپولار را در دوران زمامداری خود اجرا کردند.
عده ای از پوپولارها خود از پاتریسی ها ــ بالاترین آریستوکرات های رومی ــ بودند که از جمله آنان می توان آپیوس کلودیوس پولکر، لوسیوس کورنلیوس کینا، و ژولیوس سزار را نام برد. آنان با سیاستمدارانی از طبقات مادون جامعه ــ به ویژه مردان نوینی مانند گایوس ماریوس و گایوس نوربانوس∗ ــ ائتلاف کردند. در دوران دومین جنگ داخلی سولا پوپولارها با عنوان دموکرات ها یا ماریان ها ( حامیان ماریوس ) نیز خوانده می شدند.
اپتیمات هایی که در میان سناتورها بودند رهبری مخالفان و محافظه کاران سنا را برعهده داشتند. تریبون های مردم ( نمایندگان پلبی ها ) و شورای پلبی ها∗ در آن زمان بر سر اصلاحات برادران گراکی و نیز روابط قدرت میان نهادهای مردمی با سنا، در کشمکش با سنا بودند. این تریبون ها توسط دولتمردان پوپولاری همچون گایوس ماریوس و ژولیوس سزار حمایت می شدند. مبارزات آنان در برخی از جنگ های داخلی اواخر دوران جمهوری به چشم می خورد: اولین جنگ داخلی سولا ( ۸۷–۸۸ق. م ) ، دومین جنگ داخلی سولا ( ۸۱–۸۲ق. م ) ، جنگ سرتوریوسی∗ ( ۷۲–۸۳ق. م ) ، شورش امیلیو لپیدو ( ۷۷ق. م ) ، جنگ داخلی سزار ( ۴۵–۴۹ق. م ) ، جنگ داخلی پسا - سزار ( ۴۳–۴۴ق. م ) ، جنگ داخلی آزادی بخش ها∗ ( ۴۲–۴۴ق. م ) ، و شورش سیسیل ( ۳۶–۴۴ق. م ) .
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپوپولارها به عنوان یک گروه سیاسی با اصلاحات برادران گراکوس ( تیبریوس و گایوس گراکوس ) ∗ پدیدار شدند، برادرانی که در سال های ۱۳۳ تا ۱۲۱ق. م تریبون مردم بودند. هرچند گراکی ها به بالاترین آریستوکراسی رومی تعلق داشتند ــ آنان نوه های شیپیو آفریکانوس بودند ــ به مسائل توده های فقیر توجه نشان می دادند، آنانی که وضع اسفناک شان خطر انقلاب اجتماعی در روم را افزایش داده بود. آنان کوشیدند برنامهٔ اجتماعی گسترده ای اجرا کنند که شامل اعانه دولتی حبوبات∗ ، مستعمرات جدید، و بازتقسیم اراضی دولتی∗ با هدف بهتر کردن شرایط زندگی آنان می شد. آنان همچنین پیش نویس قوانینی برای اعطای شهروندی روم به متحدین ایتالیایی شان و اصلاح نظام قضایی برای مبارزه با فساد را تهیه کردند. به هر حال هر دو برادر توسط اپتیمات ها ــ جناح محافظه کار که نمایندهٔ علایق اشرافیت زمیندار بود و بر سنای روم تسلط داشت ــ ترور شدند. بسیاری از تریبون های مردم بعدها کوشیدند برنامه برادران گراکی را با استفاده از پله بیسیت∗ ( همه پرسی ) ــ با هدف دور زدن مخالفت سنا ــ تصویب کنند، امّا ساتورنینوس∗ و کلودیوس پولکر∗ هم به سرنوشت برادران گراکی دچار شدند. افزون بر این، بسیاری از دولتمردان اواخر جمهوری برای بالابردن محبوبیت خود در میان پلبی ها ( توده ها ) خود را پوپولارس نشان دادند، به ویژه ژولیوس سزار و اکتاویان ( آگوستوس بعدی ) ، کسانی که بیشتر برنامه های پوپولار را در دوران زمامداری خود اجرا کردند.
عده ای از پوپولارها خود از پاتریسی ها ــ بالاترین آریستوکرات های رومی ــ بودند که از جمله آنان می توان آپیوس کلودیوس پولکر، لوسیوس کورنلیوس کینا، و ژولیوس سزار را نام برد. آنان با سیاستمدارانی از طبقات مادون جامعه ــ به ویژه مردان نوینی مانند گایوس ماریوس و گایوس نوربانوس∗ ــ ائتلاف کردند. در دوران دومین جنگ داخلی سولا پوپولارها با عنوان دموکرات ها یا ماریان ها ( حامیان ماریوس ) نیز خوانده می شدند.
اپتیمات هایی که در میان سناتورها بودند رهبری مخالفان و محافظه کاران سنا را برعهده داشتند. تریبون های مردم ( نمایندگان پلبی ها ) و شورای پلبی ها∗ در آن زمان بر سر اصلاحات برادران گراکی و نیز روابط قدرت میان نهادهای مردمی با سنا، در کشمکش با سنا بودند. این تریبون ها توسط دولتمردان پوپولاری همچون گایوس ماریوس و ژولیوس سزار حمایت می شدند. مبارزات آنان در برخی از جنگ های داخلی اواخر دوران جمهوری به چشم می خورد: اولین جنگ داخلی سولا ( ۸۷–۸۸ق. م ) ، دومین جنگ داخلی سولا ( ۸۱–۸۲ق. م ) ، جنگ سرتوریوسی∗ ( ۷۲–۸۳ق. م ) ، شورش امیلیو لپیدو ( ۷۷ق. م ) ، جنگ داخلی سزار ( ۴۵–۴۹ق. م ) ، جنگ داخلی پسا - سزار ( ۴۳–۴۴ق. م ) ، جنگ داخلی آزادی بخش ها∗ ( ۴۲–۴۴ق. م ) ، و شورش سیسیل ( ۳۶–۴۴ق. م ) .
wiki: پوپولارها