پوشاک پارسی به شکل پوشاک رایج در شاهنشاهی هخامنشی ( و انواع گرفته شده از آن ) گفته می شود. فلسفهٔ پوشاک پارسی، علاوه بر ویژگی کاربردی بودن، نقشی زیباشناختی دارد. در آن دوران، پوشاک، نشانی از شخصیت و جایگاه اجتماعی شخص بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
به شکل دقیق، تاریخ پیدایش نساجی در ایران، هنوز مشخص نشده است اما به صورت احتمالی، همزمان با پیدایش تمدن در نظر گرفته می شود. پوشاک در ایران، در افسانه های ایرانی و نوشتار تاریخ نگاران، مورد اشاره قرار گرفته است. فردوسی و شماری از تاریخ نگاران شرق و غرب، کیومرث را مبدع استفاده از پوست و موی جانداران به عنوان پوشاک، دانسته اند. برخی از تاریخ نگاران نیز از هوشنگ به عنوان نخستین مبدع استفاده از پوست جانداران به عنوان پوشاک، یاد کرده اند. فردوسی، تهمورث را به نوعی، آغازکنندهٔ نساجی در ایران، دانسته است. یافته هایی در شمال ایران، از حدود ۶۰۰۰ سال پیش از میلاد، وجود دارد که به بافت پشم در آن دوران، اشاره می کند. اکتشافات دیگری در مرکز ایران که مربوط به ۴۲۰۰ سال پیش از میلاد است، نشان داد که از این سال ها، پوست جانداران، دیگر تنها پوشاک رایج در فلات ایران نبوده است. پوشاک دوران باستانی ایران، شکلی پیشرفته گرفت و جنس پارچه و رنگ پوشاک در آن دوران، اهمیت بالایی یافت. بر اساس جایگاه اجتماعی، مقام، اقلیم منطقه و فصل، پوشاک پارسی در دوران هخامنشیان به فرم های گوناگونی درمی آمد. فلسفهٔ مورد استفادهٔ این پوشاک، علاوه بر ویژگی کاربردی بودن، نقشی زیباشناختی نیز داشت. در این دوران، انواع گوناگونی از پارچه و رنگ ( شامل فیروزه ای ) رواج یافت. پارس ها تا حد قابل توجهی در پوشاک، از مادها الهام گرفته بودند. دیگر ویژگی پوشاک باستانی این کشور، وجود زینت های بسیار بر پوشاک و سلاح است.
فلسفهٔ پوشاک پارسی نه تنها ویژگی کاربردی بودن را شامل می شد، بلکه شامل نقش زیباشناختی نیز می شده است. در دوران باستان، این پوشاک، به نوعی نشان گر شخصیت و شکوه صاحب آن، بوده است. پارس ها اهمیت بسیاری به انتخاب گونهٔ پارچهٔ پوشاک خود، می دادند. بر اساس اطلاعات کنونی، معیارهای آنان در پارچه، شامل جنس و رنگ آن، بود. پارچه های گوناگونی از جنس ابریشم، پنبه و پشم ( الیاف طبیعی ) وجود داشت و رنگ هایی چون نارنجی، سفید، زرد، قهوه ای، فیروزه ای و بنفش، مورد استفاده قرار می گرفتند. همچنین پنداشته می شود که رنگ ارغوانی، دارای ارزشی ویژه بوده و در پوشاک سلطنتی یا سطح بالا، به کار برده می شده است. شاهان از طیفی از این رنگ، در پوشاک خود بهره می بردند؛ در حالی که طلا نیز به عنوان زینت، در آن به کار می رفت. برخی پارچه ها با حاشیه و برخی بدون حاشیه، به کار می رفتند.
... [مشاهده متن کامل]
به شکل دقیق، تاریخ پیدایش نساجی در ایران، هنوز مشخص نشده است اما به صورت احتمالی، همزمان با پیدایش تمدن در نظر گرفته می شود. پوشاک در ایران، در افسانه های ایرانی و نوشتار تاریخ نگاران، مورد اشاره قرار گرفته است. فردوسی و شماری از تاریخ نگاران شرق و غرب، کیومرث را مبدع استفاده از پوست و موی جانداران به عنوان پوشاک، دانسته اند. برخی از تاریخ نگاران نیز از هوشنگ به عنوان نخستین مبدع استفاده از پوست جانداران به عنوان پوشاک، یاد کرده اند. فردوسی، تهمورث را به نوعی، آغازکنندهٔ نساجی در ایران، دانسته است. یافته هایی در شمال ایران، از حدود ۶۰۰۰ سال پیش از میلاد، وجود دارد که به بافت پشم در آن دوران، اشاره می کند. اکتشافات دیگری در مرکز ایران که مربوط به ۴۲۰۰ سال پیش از میلاد است، نشان داد که از این سال ها، پوست جانداران، دیگر تنها پوشاک رایج در فلات ایران نبوده است. پوشاک دوران باستانی ایران، شکلی پیشرفته گرفت و جنس پارچه و رنگ پوشاک در آن دوران، اهمیت بالایی یافت. بر اساس جایگاه اجتماعی، مقام، اقلیم منطقه و فصل، پوشاک پارسی در دوران هخامنشیان به فرم های گوناگونی درمی آمد. فلسفهٔ مورد استفادهٔ این پوشاک، علاوه بر ویژگی کاربردی بودن، نقشی زیباشناختی نیز داشت. در این دوران، انواع گوناگونی از پارچه و رنگ ( شامل فیروزه ای ) رواج یافت. پارس ها تا حد قابل توجهی در پوشاک، از مادها الهام گرفته بودند. دیگر ویژگی پوشاک باستانی این کشور، وجود زینت های بسیار بر پوشاک و سلاح است.
فلسفهٔ پوشاک پارسی نه تنها ویژگی کاربردی بودن را شامل می شد، بلکه شامل نقش زیباشناختی نیز می شده است. در دوران باستان، این پوشاک، به نوعی نشان گر شخصیت و شکوه صاحب آن، بوده است. پارس ها اهمیت بسیاری به انتخاب گونهٔ پارچهٔ پوشاک خود، می دادند. بر اساس اطلاعات کنونی، معیارهای آنان در پارچه، شامل جنس و رنگ آن، بود. پارچه های گوناگونی از جنس ابریشم، پنبه و پشم ( الیاف طبیعی ) وجود داشت و رنگ هایی چون نارنجی، سفید، زرد، قهوه ای، فیروزه ای و بنفش، مورد استفاده قرار می گرفتند. همچنین پنداشته می شود که رنگ ارغوانی، دارای ارزشی ویژه بوده و در پوشاک سلطنتی یا سطح بالا، به کار برده می شده است. شاهان از طیفی از این رنگ، در پوشاک خود بهره می بردند؛ در حالی که طلا نیز به عنوان زینت، در آن به کار می رفت. برخی پارچه ها با حاشیه و برخی بدون حاشیه، به کار می رفتند.
