پورداود، ابراهیم (رشت ۱۲۶۴ـ تهران ۱۳۴۷ش)
پورداود، ابراهیم
مترجم و پژوهشگر ایرانی. در زادگاه خود مقدمات فارسی و عربی و در تهران مدتی کوتاه طب قدیم را فراگرفت. از ۱۲۸۷، در مدرسۀ لاییک بیروت به یادگیری زبان و ادبیات فرانسه پرداخت. در ۱۲۸۹ش به فرانسه رفت و تحصیلاتش را در شهر بووه پی گرفت. سپس به پاریس رفت و در دانشکدۀ حقوق درس خواند. همان جا با علامه محمد قزوینی آشنا شد و با همکاری او و اشرف زاده تبریزی نامۀ ایرانشهر را در ۱۲۹۲ منتشر کرد. با شروع جنگ جهانی اول به ایران بازگشت و پس از انتشار چند شماره روزنامۀ رستاخیـز در کـرمـانشاه، عازم آلمان شد. در برلین به فراگرفتن زبان های ایران باستان پرداخت. پس از ترجمۀ اوستا، به دعوت دینشاه ایرانی در ۱۳۰۴ به هند رفت و در بمبئی به تفسیر اوستا، سخنرانی و چاپ برخی آثارش پرداخت. در ۱۳۱۱ش به دعوت تاگور برای تدریس در دانشکدۀ شانتی نیکتان به کلکته رفت و پس از بازگشت به اروپا، در ۱۳۱۶ به ایران بازگشت و ضمن تدریس، انجمن ایران شناسی و آموزشگاه ایران شناسی را بنیاد گذارد. جز دیوان شعر او به نام پوراندخت نامه (بمبئی، ۱۳۰۶ش)، مقاله هایش در کتابی با نام آناهیتا (تهران، ۱۳۴۳ش) به چاپ رسید. از ۱۳۱۷ عضو فرهنگستان شد. از دیگر آثارش: گزارش گات ها (۱۳۰۵ش)؛ یادداشت های گات ها (تهران، ۱۳۳۶ش)؛ یشت ها، ۲ جلد (۱۳۰۷ و ۱۳۱۰ش)؛ فرهنگ ایران باستان (۱۳۲۶ش)؛ ترجمۀ فارسی ویسپرد (۱۳۴۳ش)؛ خرّمشاه (بمبئی، ۱۳۰۵ ش)؛ ایرانشاه (بمبئی، ۱۳۰۴ش)؛ هرمزدنامه (۱۳۳۱ش)؛ خرده اوستا (۱۳۱۰ش)؛ صد بند تاگور (۱۳۴۰ش).
پورداود، ابراهیم
مترجم و پژوهشگر ایرانی. در زادگاه خود مقدمات فارسی و عربی و در تهران مدتی کوتاه طب قدیم را فراگرفت. از ۱۲۸۷، در مدرسۀ لاییک بیروت به یادگیری زبان و ادبیات فرانسه پرداخت. در ۱۲۸۹ش به فرانسه رفت و تحصیلاتش را در شهر بووه پی گرفت. سپس به پاریس رفت و در دانشکدۀ حقوق درس خواند. همان جا با علامه محمد قزوینی آشنا شد و با همکاری او و اشرف زاده تبریزی نامۀ ایرانشهر را در ۱۲۹۲ منتشر کرد. با شروع جنگ جهانی اول به ایران بازگشت و پس از انتشار چند شماره روزنامۀ رستاخیـز در کـرمـانشاه، عازم آلمان شد. در برلین به فراگرفتن زبان های ایران باستان پرداخت. پس از ترجمۀ اوستا، به دعوت دینشاه ایرانی در ۱۳۰۴ به هند رفت و در بمبئی به تفسیر اوستا، سخنرانی و چاپ برخی آثارش پرداخت. در ۱۳۱۱ش به دعوت تاگور برای تدریس در دانشکدۀ شانتی نیکتان به کلکته رفت و پس از بازگشت به اروپا، در ۱۳۱۶ به ایران بازگشت و ضمن تدریس، انجمن ایران شناسی و آموزشگاه ایران شناسی را بنیاد گذارد. جز دیوان شعر او به نام پوراندخت نامه (بمبئی، ۱۳۰۶ش)، مقاله هایش در کتابی با نام آناهیتا (تهران، ۱۳۴۳ش) به چاپ رسید. از ۱۳۱۷ عضو فرهنگستان شد. از دیگر آثارش: گزارش گات ها (۱۳۰۵ش)؛ یادداشت های گات ها (تهران، ۱۳۳۶ش)؛ یشت ها، ۲ جلد (۱۳۰۷ و ۱۳۱۰ش)؛ فرهنگ ایران باستان (۱۳۲۶ش)؛ ترجمۀ فارسی ویسپرد (۱۳۴۳ش)؛ خرّمشاه (بمبئی، ۱۳۰۵ ش)؛ ایرانشاه (بمبئی، ۱۳۰۴ش)؛ هرمزدنامه (۱۳۳۱ش)؛ خرده اوستا (۱۳۱۰ش)؛ صد بند تاگور (۱۳۴۰ش).