پوجا (puja)
عبادت در آیین های هندو، بودا، و جین. در آیین هندو، پوجا در برابر مورتی (مجسمۀ) خدای متشخص، در خانه یا مَنْدیر (معبد)، انجام می گیرد. در خانه معمولاً اتاق یا گوشه ای از اتاقی را تبدیل به عبادتگاه می کنند و مورتی های الهان و الهگان خانواده را، همراه با کوم کوم (گرد زعفران)، گل، کندر، شمع، اشیای خاصی مانند عکس های خدایان، احتمالاً ظرفی از آب مقدس رود کنگ، و نشانه های دیگری که در آیین مذهبی خود حائز اهمیت اند، در آن جا قرار می دهند. شخص هندو ممکن است تا سه بار در روز به نیایش بپردازد، گاه در مَندیر ولی بیش تر در خانه. غالباً آن اعضایی از خانواده که اوقات خود را در خانه می گذرانند ساعات بیشتری به عبادت می پردازند. عابد پس از غسل کردن، با افروختن چراغی اله یا الهه را به اصطلاح بیدار می کند؛ ممکن است مورتی را هم غسل دهد، شمع یا لامپایی روشن نماید، و گل و کندر و خوراکی پیشکش کند. این مقدمات همه برای نشان دادن نهایت احترام و توجه به اله یا الهه و ایجاد حالت روحانی مقتضای پرستش در پرستشگر است. دعایی که معمولاً خوانده می شود منترای گایاتری است و بعد از آن سرودهای پرستش و توسل را می خوانند. پایان بخش پوجا دعای طلب آسایش برای همۀ جانداران است. سپس، خوراکی را که با عنوان پراشاد تقدیم خدایان می کنند، بین عابدان توزیع می شود. در پوجای شب هنگام، ممکن است مورتی را بخوابانند. مشابه این آیین ها در مندیر نیز برگزار می شود، فقط ممکن است طول و تفصیل بیشتری داشته باشد یا عبادت را فقط بر یک وجه از وجود یک خدا متمرکز کنند. گاهی پرستنده زنگی را به صدا درمی آورد تا خدا را متوجه خود کند. کاهن معبد هر روز اَرتی یا پوجای نور را برگزار می کند. طی مراسم، آتش مقدس را در یک سینی، که محتوی نمادهای پنج عنصر آتش، خاک، آب، هوا و اثیر است، می افروزند و سینی را دور می گردانند و عابدان دست خود را روی آن می گیرند و بر سرشان می مالند تا نور مقدس و رحمت خدا در جسمشان حلول کند.
عبادت در آیین های هندو، بودا، و جین. در آیین هندو، پوجا در برابر مورتی (مجسمۀ) خدای متشخص، در خانه یا مَنْدیر (معبد)، انجام می گیرد. در خانه معمولاً اتاق یا گوشه ای از اتاقی را تبدیل به عبادتگاه می کنند و مورتی های الهان و الهگان خانواده را، همراه با کوم کوم (گرد زعفران)، گل، کندر، شمع، اشیای خاصی مانند عکس های خدایان، احتمالاً ظرفی از آب مقدس رود کنگ، و نشانه های دیگری که در آیین مذهبی خود حائز اهمیت اند، در آن جا قرار می دهند. شخص هندو ممکن است تا سه بار در روز به نیایش بپردازد، گاه در مَندیر ولی بیش تر در خانه. غالباً آن اعضایی از خانواده که اوقات خود را در خانه می گذرانند ساعات بیشتری به عبادت می پردازند. عابد پس از غسل کردن، با افروختن چراغی اله یا الهه را به اصطلاح بیدار می کند؛ ممکن است مورتی را هم غسل دهد، شمع یا لامپایی روشن نماید، و گل و کندر و خوراکی پیشکش کند. این مقدمات همه برای نشان دادن نهایت احترام و توجه به اله یا الهه و ایجاد حالت روحانی مقتضای پرستش در پرستشگر است. دعایی که معمولاً خوانده می شود منترای گایاتری است و بعد از آن سرودهای پرستش و توسل را می خوانند. پایان بخش پوجا دعای طلب آسایش برای همۀ جانداران است. سپس، خوراکی را که با عنوان پراشاد تقدیم خدایان می کنند، بین عابدان توزیع می شود. در پوجای شب هنگام، ممکن است مورتی را بخوابانند. مشابه این آیین ها در مندیر نیز برگزار می شود، فقط ممکن است طول و تفصیل بیشتری داشته باشد یا عبادت را فقط بر یک وجه از وجود یک خدا متمرکز کنند. گاهی پرستنده زنگی را به صدا درمی آورد تا خدا را متوجه خود کند. کاهن معبد هر روز اَرتی یا پوجای نور را برگزار می کند. طی مراسم، آتش مقدس را در یک سینی، که محتوی نمادهای پنج عنصر آتش، خاک، آب، هوا و اثیر است، می افروزند و سینی را دور می گردانند و عابدان دست خود را روی آن می گیرند و بر سرشان می مالند تا نور مقدس و رحمت خدا در جسمشان حلول کند.
wikijoo: پوجا