پوانْکارِه، هانْری (۱۸۵۴ـ ۱۹۱۲)(Poincaré, Henri)
پوانْکارِه، هانْری
ریاضی دان فرانسوی. در پیشبرد نظریۀ معادلات دیفرانسیل سهیم و از پیش گامان نظریۀ نسبیت بود. او این نظر را مطرح کرد که قوانین آیزاک نیوتون برای توجیه رفتارِ عالم ممکن است استثنا باشد و نه قاعده، ولی محاسبات لازم برای اثبات این گفته آن قدر دشوار و وقت گیر بود که پوانکاره هرگز نتوانست به نتیجه برسد. مطالبی نیز دربارۀ فلسفۀ علم نوشت. او عقیده داشت بعضی از مفاهیم ریاضی مقدم بر منطقاند و بر نقش قرارداد در روش علمی تأکید می کرد. مشهورترین اثر او علم و فرضیه (۱۹۰۲) نام دارد. همچنین، نویسندۀ اولین رساله ای است که کلاً به توپولوژی، شاخه ای از هندسه برای بررسی ویژگی های تغییرناپذیر شکل ها، اختصاص داشت. پوانکاره در نانسی زاده شد و در پاریس، در اِکول پلی تکنیک و دانشسرای معدن، درس خواند. از ۱۸۸۱، استاد دانشگاه سوربون شد. در مقاله ای دربارۀ دینامیک الکترون (۱۹۰۶)، بسیاری از نتایج نظریۀ نسبیت را مطرح کرد. افتخار کشف این نظریه بعدها نصیب آلبرت اینشتین شد. پوانکاره در زمینۀ مکانیک سماوی به بررسی اثرهای گرانشی و سایر اثرهای متقابل سه جسم یا n جسم نزدیک به هم در فضا پرداخت. فنون ریاضی جدیدی، ازجمله نظریۀ بسط های مجانبی و نظریۀ ناورداهای انتگرالی، را نیز ابداع کرد. همچنین، مباحث جدید دینامیک توپولوژیک را از نظریۀ خودش در باب مدارهای تناوبی استنتاج کرد. او در آخرین اثرش به نام واپسین اندیشه ها (۱۹۱۲) با حمله به فرگه و راسل، با امکان تحویل ریاضیات به منطق مخالفت کرد.
پوانْکارِه، هانْری
ریاضی دان فرانسوی. در پیشبرد نظریۀ معادلات دیفرانسیل سهیم و از پیش گامان نظریۀ نسبیت بود. او این نظر را مطرح کرد که قوانین آیزاک نیوتون برای توجیه رفتارِ عالم ممکن است استثنا باشد و نه قاعده، ولی محاسبات لازم برای اثبات این گفته آن قدر دشوار و وقت گیر بود که پوانکاره هرگز نتوانست به نتیجه برسد. مطالبی نیز دربارۀ فلسفۀ علم نوشت. او عقیده داشت بعضی از مفاهیم ریاضی مقدم بر منطقاند و بر نقش قرارداد در روش علمی تأکید می کرد. مشهورترین اثر او علم و فرضیه (۱۹۰۲) نام دارد. همچنین، نویسندۀ اولین رساله ای است که کلاً به توپولوژی، شاخه ای از هندسه برای بررسی ویژگی های تغییرناپذیر شکل ها، اختصاص داشت. پوانکاره در نانسی زاده شد و در پاریس، در اِکول پلی تکنیک و دانشسرای معدن، درس خواند. از ۱۸۸۱، استاد دانشگاه سوربون شد. در مقاله ای دربارۀ دینامیک الکترون (۱۹۰۶)، بسیاری از نتایج نظریۀ نسبیت را مطرح کرد. افتخار کشف این نظریه بعدها نصیب آلبرت اینشتین شد. پوانکاره در زمینۀ مکانیک سماوی به بررسی اثرهای گرانشی و سایر اثرهای متقابل سه جسم یا n جسم نزدیک به هم در فضا پرداخت. فنون ریاضی جدیدی، ازجمله نظریۀ بسط های مجانبی و نظریۀ ناورداهای انتگرالی، را نیز ابداع کرد. همچنین، مباحث جدید دینامیک توپولوژیک را از نظریۀ خودش در باب مدارهای تناوبی استنتاج کرد. او در آخرین اثرش به نام واپسین اندیشه ها (۱۹۱۲) با حمله به فرگه و راسل، با امکان تحویل ریاضیات به منطق مخالفت کرد.
wikijoo: پوانکاره،_هانری_(۱۸۵۴ـ_۱۹۱۲)