پهین

لغت نامه دهخدا

پهین. [ پ َ ] ( ص ) فراخ و گشاده. ( آنندراج ).

پهین. [ پ ِ ] ( ص نسبی ) از پیه. آلوده به پیه.

پیه، آلوده به پیه
( صفت ) از پیه آلوده به پیه .
په از پیه

(پَ ) (ص . ) فراخ ، گشاده .

۱. تهیه شده از پیه.
۲. آلوده به پیه.

/pahin/ مدفوع جانوران - مدفوع اسب و خر

پِهین ( Pehin ) :در زبان ترکی به معنی سرگین است