پهلو نهادن

لغت نامه دهخدا

پهلو نهادن. [ پ َ ن ِ / ن َ دَ ] ( مص مرکب ) خوابیدن. ( غیاث ). دراز کشیدن. ( آنندراج ) :
پهلو منه که یارت پهلوی تو نشسته
برگیر سر که این سر خوش زآن سر است امشب.
مولوی.
یار از چاک دلم خاتم دهد عکس نگین
مینماید حال دل بر خاک اگر پهلو نهد.
وحید.
هر که او را خار خار بستر سنجاب نیست
میتواند بر دم تیغ بلا پهلو نهد.
ملک قمی.
بتی کز غایت خوبی زند با مهر و مه پهلو
بیک جا کی نهد با عاشقان روسیه پهلو.
بابا فغانی.
بکنج گلخنم نی بستری باشد نه بالینی
چو خاکستر بر اخگر می نهم پیوسته پهلو را.
کلیم.

فرهنگ فارسی

( مصدر ) خوابیدن دراز کشیدن : پهلو منه که یارت پهلوی تو نشسته بر گیر سرکه این سر خوش زان سرست امشب . ( مولوی )

فرهنگ معین

( ~. نَ دَ ) (مص ل . ) خوابیدن ، دراز کشیدن .

پیشنهاد کاربران

بپرس