په په شه که با نام های پ پ ش یا پاپاشا نیز شناخته می شود، نوعی مسلسل دستی است که گئورگی شپاگین طراح سلاح روس در دوران جنگ جهانی دوم آن را برای ارتش شوروی طراحی کرد.
پاپاشا مخفف واژه ( به روسی: Пистолет - пулемёт Шпагина ) به معنی: «پدر مهربان» است ( شپاگین به خاطر علاقه اش به دخترش این نام را گذاشت ) و با توجه به این که تولید انبوه آن از نوامبر ۱۹۴۱ در شوروی آغاز شد با نام کامل پاپاشاام۱۹۴۱ شناخته می شود. اما قدرت این سلاح برخلاف نواخت شلیک خوبش کم و در حد ضعیف است.
په په شه جایگزینی برای مسلسل دستی پِ پِ د به عنوان مسلسل دستی سازمانی نیروهای مسلح شوروی بود و طراحی آن با فلسفهٔ هزینه اندک تولید، سرعت بالای تولید و نیاز به حداقل نگهداری صورت گرفته بود. این سلاح به قدری برای تولید انبوه مناسب بود که در آوریل ۱۹۴۲ یعنی تنها ۵ ماه پس از آغاز تولید اولین سلاح، تعداد ۱۵۵ هزار قبضه از آن به ارتش شوروی تحویل شد. یکی از اصلی ترین دلایل نرخ تولید بالای این سلاح، کاربرد قطعات خام و خشن و در عین حال قابل استفاده در تولید بود. بر خلاف آلمان نازی که با توجه به کمبود تولید سلاح، فقط جوخه های مخصوص را به مسلسل ام پ۴۰ مجهز می کرد، ارتش شوروی تا رده تیپ را هم به سلاح پ پ ش - ۴۱ مسلح می ساخت.
از این سلاح حدود پنج میلیون قبضه تا پایان جنگ جهانی دوم در زرادخانه های شوروی تولید گردید و یکی از اصلی ترین و رایج ترین سلاح های پیاده نظام شوروی در این جنگ بود. په په شه پس از جنگ و در پی تولید تفنگ تهاجمی کلاشنیکف به سرعت از ارتش شوروی خارج شد و تعداد زیادی از آن ها به کشورهای عضو پیمان ورشو، و دیگر متحدان شوروی در نقاط مختلف دنیا از جمله ویتنام و کشورهای آفریقایی صادر شد. [ ۱] کمونیست های چینی و کره ای از این سلاح و مدل تولید چین آن تایپ - ۵۰ در جنگ کره استفاده کردند و در جنگ ویتنام هم مورد استفاده نیروهای ویت کنگ قرار گرفت.
پس از اشغال ایران توسط متفقین، دولت ایران طی قراردادی تولید مسلسل های په په شه را برای اتحاد جماهیر شوروی آغاز کرد و پس از آن نیز تولید این اسلحه را برای نیروهای مسلح ایران ادامه داد. [ ۲]
په په شه مسلسلی با کالیبر ۷. ۶۲ میلی متری است که فشنگ های 25×7. 62 Tokarev را شلیک می کند؛ فشنگ استاندارد تپانچه ها و مسلسل های دستی شوروی در آن دوران که در تپانچه تکارف هم استفاده می شد. په په شه با فشار مستقیم گاز باروت مسلح می شد. په په شه دو نوع خشاب یکی خشاب جعبه ای با ۳۵ فشنگ و دیگری خشاب گرد ( درام ) با ۷۱ فشنگ داشت. خشاب گرد اگرچه ظرفیت بیشتری داشت اما سرعت کمتری داشت و احتمال گیر کردن آن بیشتر بود. په په شه سلاحی با آتش انتخابی بود و ضامن آتش آن درست در جلوی ماشه قرار داشت. جرم آن در حالت خالی ۳٫۶۳ کیلو و با خشاب دارای ۷۱ فشنگ ۵٫۴۵ کیلو بود. طول په په شه ۸۴٫۲ سانتی متر و طول لوله سلاح ۲۷ سانتیمتر و سرعت خروج گلوله از لوله حدود ۲۰۰ متر بر ثانیه بود. نرخ آتش تئوریک این سلاح تا حدود ۶۳۰گلوله بر دقیقه می رسید
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپاپاشا مخفف واژه ( به روسی: Пистолет - пулемёт Шпагина ) به معنی: «پدر مهربان» است ( شپاگین به خاطر علاقه اش به دخترش این نام را گذاشت ) و با توجه به این که تولید انبوه آن از نوامبر ۱۹۴۱ در شوروی آغاز شد با نام کامل پاپاشاام۱۹۴۱ شناخته می شود. اما قدرت این سلاح برخلاف نواخت شلیک خوبش کم و در حد ضعیف است.
په په شه جایگزینی برای مسلسل دستی پِ پِ د به عنوان مسلسل دستی سازمانی نیروهای مسلح شوروی بود و طراحی آن با فلسفهٔ هزینه اندک تولید، سرعت بالای تولید و نیاز به حداقل نگهداری صورت گرفته بود. این سلاح به قدری برای تولید انبوه مناسب بود که در آوریل ۱۹۴۲ یعنی تنها ۵ ماه پس از آغاز تولید اولین سلاح، تعداد ۱۵۵ هزار قبضه از آن به ارتش شوروی تحویل شد. یکی از اصلی ترین دلایل نرخ تولید بالای این سلاح، کاربرد قطعات خام و خشن و در عین حال قابل استفاده در تولید بود. بر خلاف آلمان نازی که با توجه به کمبود تولید سلاح، فقط جوخه های مخصوص را به مسلسل ام پ۴۰ مجهز می کرد، ارتش شوروی تا رده تیپ را هم به سلاح پ پ ش - ۴۱ مسلح می ساخت.
از این سلاح حدود پنج میلیون قبضه تا پایان جنگ جهانی دوم در زرادخانه های شوروی تولید گردید و یکی از اصلی ترین و رایج ترین سلاح های پیاده نظام شوروی در این جنگ بود. په په شه پس از جنگ و در پی تولید تفنگ تهاجمی کلاشنیکف به سرعت از ارتش شوروی خارج شد و تعداد زیادی از آن ها به کشورهای عضو پیمان ورشو، و دیگر متحدان شوروی در نقاط مختلف دنیا از جمله ویتنام و کشورهای آفریقایی صادر شد. [ ۱] کمونیست های چینی و کره ای از این سلاح و مدل تولید چین آن تایپ - ۵۰ در جنگ کره استفاده کردند و در جنگ ویتنام هم مورد استفاده نیروهای ویت کنگ قرار گرفت.
پس از اشغال ایران توسط متفقین، دولت ایران طی قراردادی تولید مسلسل های په په شه را برای اتحاد جماهیر شوروی آغاز کرد و پس از آن نیز تولید این اسلحه را برای نیروهای مسلح ایران ادامه داد. [ ۲]
په په شه مسلسلی با کالیبر ۷. ۶۲ میلی متری است که فشنگ های 25×7. 62 Tokarev را شلیک می کند؛ فشنگ استاندارد تپانچه ها و مسلسل های دستی شوروی در آن دوران که در تپانچه تکارف هم استفاده می شد. په په شه با فشار مستقیم گاز باروت مسلح می شد. په په شه دو نوع خشاب یکی خشاب جعبه ای با ۳۵ فشنگ و دیگری خشاب گرد ( درام ) با ۷۱ فشنگ داشت. خشاب گرد اگرچه ظرفیت بیشتری داشت اما سرعت کمتری داشت و احتمال گیر کردن آن بیشتر بود. په په شه سلاحی با آتش انتخابی بود و ضامن آتش آن درست در جلوی ماشه قرار داشت. جرم آن در حالت خالی ۳٫۶۳ کیلو و با خشاب دارای ۷۱ فشنگ ۵٫۴۵ کیلو بود. طول په په شه ۸۴٫۲ سانتی متر و طول لوله سلاح ۲۷ سانتیمتر و سرعت خروج گلوله از لوله حدود ۲۰۰ متر بر ثانیه بود. نرخ آتش تئوریک این سلاح تا حدود ۶۳۰گلوله بر دقیقه می رسید
wiki: په په شه