پنگوئن ماژلان یکی از گونه های پنگوئن از آمریکای جنوبی است که در نواحی ساحلی آرژانتین، شیلی و جزایر فالکلند زیسته و گروهی از آنان نیز به برزیل مهاجرت کرده اند. پنگوئن های ماژلان، پرشمارترین پنگوئن های سردهٔ پنگوئن های گوه ای یا پنگوئن های نواردار محسوب می شوند و نزدیک ترین خویشاوندان آن ها، پنگوئن آفریقایی، پنگوئن هومبولت و پنگوئن جزایر گالاپاگوس است. [ ۱]
پنگوئن های ماژلان دارای جثه ای متوسط بوده و قدی بین ۶۱ تا ۶۷ سانتی متر و وزنی بین ۲٫۷ تا ۶٫۵ کیلوگرم دارند. پنگوئن های نر از ماده ها بزرگ ترند و هر دو پرنده به هنگام پرورش جوجه ها بخشی از وزن خود را از دست می دهند.
پشت پنگوئن های ماژلان بالغ سیاه و شکمشان سفید رنگ است و دو نوار سیاه رنگ بین سر و سینه شان قرار دارد که نوار پایینی شبیه نعل اسب وارونه است. سر پرنده نیز سیاه بوده و یک نوار پهن سفیدرنگ از بالای چشم ها تا زیر گلو کشیده شده است.
عمر پنگوئن های ماژلان در طبیعت به ۲۵ سال و در اسارت به ۳۰ سال نیز می رسد.
پنگوئن های ماژلان در آب تغذیه کرده و به صورت گله های بزرگ به شکار ماهیان مرکب، ساردین، کریل و دیگر سخت پوستان می پردازند. از آنجایی که این پرندگان همراه با شکار خود آب شور اقیانوس را نیز فرومی دهند، غده ای در بدنشان برای تصفیهٔ نمک به وجود آمده است.
پنگوئن های ماژلان در فصل تولیدمثل اقدام به لانه سازی به صورت کلونی در سواحل آرژانتین، جنوب شیلی و جزایر فالکلند می کنند که این مناطق گنجایش ۲۰ لانه در هر ۱۰۰۰ متر مربع را دارند. یکی از بزرگ ترین این کلونی ها را می توان در شبه جزیرهٔ پونتا تومبو واقع در جنوب آرژانتین در اقیانوس اطلس مشاهده نمود. لانه ها در زیر بوته ها یا در زیر زمین ساخته می شوند و پنگوئن ماده دو تخم در آن ها می گذارد. ۳۹ تا ۴۲ روز طول می کشد تا تخم ها به جوجه تبدیل شوند و هر دو پرندهٔ نر و ماده در شیفت های ۱۰–۱۵ روزه بر روی تخم ها می نشینند تا آن ها را گرم نگه دارند. پس از تولد جوجه ها والدین به مدت ۲۹ روز از آن ها مراقبت کرده و هر ۲–۳ روز به آن ها غذا می دهند.
پنگوئن های ماژلان هرساله با همان جفت همیشگیشان اقدام به جفت گیری می نمایند. پرندهٔ نر در لانهٔ سال پیش به انتظار جفت ماده اش می نشیند و پرندهٔ ماده از روی صدای پنگوئن نر جفت خود را تشخیص می دهد.
با وجود این که هنوز میلیون ها پنگوئن ماژلان در سواحل شیلی و آرژانتین زندگی می کنند اما گونهٔ آن ها در معرض تهدید قرار دارد. لکه های نفتی جدی ترین تهدید برای کلونی های آن ها به شمار می رود و سالانه موجب مرگ ۲۰ هزار پنگوئن بالغ و ۲۲ هزار پنگوئن جوان در سواحل آرژانتین می شود. همچنین کاهش جمعیت ماهیان و شکار شدن جوجه پنگوئن ها توسط شیرهای دریایی و مرع های باران عظیم الجثه نیز تأثیر سویی بر جمعیت پنگوئن ها داشته است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپنگوئن های ماژلان دارای جثه ای متوسط بوده و قدی بین ۶۱ تا ۶۷ سانتی متر و وزنی بین ۲٫۷ تا ۶٫۵ کیلوگرم دارند. پنگوئن های نر از ماده ها بزرگ ترند و هر دو پرنده به هنگام پرورش جوجه ها بخشی از وزن خود را از دست می دهند.
پشت پنگوئن های ماژلان بالغ سیاه و شکمشان سفید رنگ است و دو نوار سیاه رنگ بین سر و سینه شان قرار دارد که نوار پایینی شبیه نعل اسب وارونه است. سر پرنده نیز سیاه بوده و یک نوار پهن سفیدرنگ از بالای چشم ها تا زیر گلو کشیده شده است.
عمر پنگوئن های ماژلان در طبیعت به ۲۵ سال و در اسارت به ۳۰ سال نیز می رسد.
پنگوئن های ماژلان در آب تغذیه کرده و به صورت گله های بزرگ به شکار ماهیان مرکب، ساردین، کریل و دیگر سخت پوستان می پردازند. از آنجایی که این پرندگان همراه با شکار خود آب شور اقیانوس را نیز فرومی دهند، غده ای در بدنشان برای تصفیهٔ نمک به وجود آمده است.
پنگوئن های ماژلان در فصل تولیدمثل اقدام به لانه سازی به صورت کلونی در سواحل آرژانتین، جنوب شیلی و جزایر فالکلند می کنند که این مناطق گنجایش ۲۰ لانه در هر ۱۰۰۰ متر مربع را دارند. یکی از بزرگ ترین این کلونی ها را می توان در شبه جزیرهٔ پونتا تومبو واقع در جنوب آرژانتین در اقیانوس اطلس مشاهده نمود. لانه ها در زیر بوته ها یا در زیر زمین ساخته می شوند و پنگوئن ماده دو تخم در آن ها می گذارد. ۳۹ تا ۴۲ روز طول می کشد تا تخم ها به جوجه تبدیل شوند و هر دو پرندهٔ نر و ماده در شیفت های ۱۰–۱۵ روزه بر روی تخم ها می نشینند تا آن ها را گرم نگه دارند. پس از تولد جوجه ها والدین به مدت ۲۹ روز از آن ها مراقبت کرده و هر ۲–۳ روز به آن ها غذا می دهند.
پنگوئن های ماژلان هرساله با همان جفت همیشگیشان اقدام به جفت گیری می نمایند. پرندهٔ نر در لانهٔ سال پیش به انتظار جفت ماده اش می نشیند و پرندهٔ ماده از روی صدای پنگوئن نر جفت خود را تشخیص می دهد.
با وجود این که هنوز میلیون ها پنگوئن ماژلان در سواحل شیلی و آرژانتین زندگی می کنند اما گونهٔ آن ها در معرض تهدید قرار دارد. لکه های نفتی جدی ترین تهدید برای کلونی های آن ها به شمار می رود و سالانه موجب مرگ ۲۰ هزار پنگوئن بالغ و ۲۲ هزار پنگوئن جوان در سواحل آرژانتین می شود. همچنین کاهش جمعیت ماهیان و شکار شدن جوجه پنگوئن ها توسط شیرهای دریایی و مرع های باران عظیم الجثه نیز تأثیر سویی بر جمعیت پنگوئن ها داشته است.
wiki: پنگوئن ماژلان