پنک
لغت نامه دهخدا
پنک. [ پ َ ن َ ] ( اِ ) وجب باشد که به عربی شبر خوانند. ( برهان قاطع ). وژه. ( آنندراج ).
پنک. [ پ ِ ] ( اِ ) گرفتن اعضای آدمی باشد با دو سر انگشت یا ناخن چنانکه به درد آید. ( برهان قاطع ). گرفتن عضوی از اعضای آدمی باشد به دو انگشت یا پنجه چنانکه به درد آید، و آن را پنج و پنجال نیز گویند و تبدیل جیم با کاف شده. ( آنندراج ). نشگون. و لله باشی معنی دریچه خانه و وقت بامداد یعنی صبح را نیز بدان افزود، و احتمال میدهد که بمعنی آلو مصحف نلک باشد.
فرهنگ فارسی
گرفتن اعضای آدمی باشد با دو سر انگشت یا ناخن چنانکه بدرد آید
فرهنگ معین
(پِ ) (اِ. ) گرفتن و فشار دادن گوشت یا پوست بدن با دو سر انگشت چنان که به درد آید، نشگون .
فرهنگ عمید
پیشنهاد کاربران
پنک یا پِنَک ب زبان سیستانی 💜معادل پارسی پیشانی