سامانه پنل خورشیدی ( به انگلیسی: Solar panel ) سامانه ای است که می تواند انرژی خورشید را دریافت کند و آن را به الکتریسیته تبدیل کند که برای مصرف های تجاری و مسکونی قابل استفاده باشد. سامانه های فتوولتائیک معمولاً شامل یک پنل و ماژول های صفحات خورشیدی، اینورتر، و گاهی یک باتری یا ردیاب خورشیدی و سیم کشی اتصالات نیز می باشد.
پنل خورشیدی به یک ماژول فتوولتاییک گفته می شود یا یک پنل آب گرم خورشیدی، یا به یک مجموعه از ماژول های PV خورشیدی که به لحاظ الکتریکی، روی یک ساختار تکیه گاهی نصب شده اند. یک مدل PV، مجموعه ای از سلول های خورشیدی است که به هم متصل شده اند. [ ۱] پنل های خورشیدی را می توان به عنوان مؤلفه ای از یک سامانه فتوولتاییک بزرگتر، برای تولید و ذخیرهٔ الکتریسیته در کاربردهای تجاری و مسکونی، استفاده کرد. هر ماژول با یک توان خروجی DC، درجه بندی شده است که تحت شرایط تست استاندارد عمل می کنند ( STC ) و نوعاً از ۳۲۰ – ۱۰۰ وات دامنه و تنوع دارند. راندمان یک ماژول، مساحت ماژول ( با خروجی مشابه درجه بندی شده ) را تعیین می کند – ماژولی ۲۳۰ وات با راندمان ۸٪ دارای دو برابر مساحت یک ماژول ۲۳۰ واتی با راندمان ۱۶ درصد است – تعداد اندکی از پنل های خورشیدی وجود دارند که راندمانشان / بازده شان بیشتر از ۱۹ درصد باشد. یک ماژول خورشیدی منفرد می تواند تنها به میزان محدودی توان تولید کند، اکثر تأسیسات حاوی ماژول های چندگانه هستند. یک سامانه فتوولتاییک نوعاً شامل یک پنل یا آرایه ای از ماژول های خورشیدی، یک مبدل و گاهی یک باهی یا تراکر خورشیدی و سیم پیچی درونی است.
ماژول های خورشیدی از انرژی نور خورشید یا فوتون ها برای تولید الکتریسیته از طریق تأثیر فتوولتاییک استفاده می کنند. اکثر ماژول ها از سلول های سیلیکون کریستالی وِیفر – محور یا سلول های فیلم نازک مبتنی بر کادمیوم تلیورید یا سیلیکون، استفاده می کنند. عضو ساختاری ( حامل بار ) یک ماژول می تواند یک لایه تاپ یا بالایی باشد یا یک لایه عقبی سلول ها باید از آسیب مکانیکی و رطوبت محافظت شوند. اکثر ماژول های خورشیدی غیر منعطف هستند ولی گونه های نیمه منعطف هم وجود دارند، که همان سلول های فیلم نازک می باشند. از این ماژول های خورشیدی اولیه، برای اولین بار در سال ۱۹۵۸ در فضا استفاده شد. اتصالات الکتریکی به صورت سری ساخته می شوند تا به ولتاژ خروجی مطلوب برسند یا به صورت موازی ساخته می شوند تا حداکثر کارایی جریان الکتریسیته به دست آید. سیم های هدایت کننده که جریان را از ماژول ها خارج می کنند، ممکن است حاوی نقره، مس یا دیگر فلزات رسانای غیر مغناطیسی باشند. این سلول ها باید به صورت الکتریکی با بقیه سامانه متصل باشند. ماژول های فتوولتاییک با کاربرد زمینی، از متصل کننده ها یا رابطه های MC3 یا MC4 برای تسهیل و تقویت اتصالات مقاوم در برابر آب و هوا، استفاده می کنند. دیودهای بای پاس را می توان هم در داخل و هم در بیرون ماژول ها استفاده کرد، ( در مورد سایه افکنی نسبی بر ماژول ) تا خروجی بخش های ماژول، به ماکزیمم برسد و هنوز هم روشنایی خود را داشته باشند. برخی از طرح های ماژول خورشیدی، اخیراً دارای متمرکزکننده هایی هستند که نور در آن از طریق آینه یا عدسی ( لنز ) متمرکز می شود و روی آرایه ای از سلول های کوچکتر پخش می شود. این ویژگی، امکان استفاده از سلول هایی کم هزینه تر به جای انواع با هزینه بالا در هر قسمت از یونیت، را فراهم می سازد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپنل خورشیدی به یک ماژول فتوولتاییک گفته می شود یا یک پنل آب گرم خورشیدی، یا به یک مجموعه از ماژول های PV خورشیدی که به لحاظ الکتریکی، روی یک ساختار تکیه گاهی نصب شده اند. یک مدل PV، مجموعه ای از سلول های خورشیدی است که به هم متصل شده اند. [ ۱] پنل های خورشیدی را می توان به عنوان مؤلفه ای از یک سامانه فتوولتاییک بزرگتر، برای تولید و ذخیرهٔ الکتریسیته در کاربردهای تجاری و مسکونی، استفاده کرد. هر ماژول با یک توان خروجی DC، درجه بندی شده است که تحت شرایط تست استاندارد عمل می کنند ( STC ) و نوعاً از ۳۲۰ – ۱۰۰ وات دامنه و تنوع دارند. راندمان یک ماژول، مساحت ماژول ( با خروجی مشابه درجه بندی شده ) را تعیین می کند – ماژولی ۲۳۰ وات با راندمان ۸٪ دارای دو برابر مساحت یک ماژول ۲۳۰ واتی با راندمان ۱۶ درصد است – تعداد اندکی از پنل های خورشیدی وجود دارند که راندمانشان / بازده شان بیشتر از ۱۹ درصد باشد. یک ماژول خورشیدی منفرد می تواند تنها به میزان محدودی توان تولید کند، اکثر تأسیسات حاوی ماژول های چندگانه هستند. یک سامانه فتوولتاییک نوعاً شامل یک پنل یا آرایه ای از ماژول های خورشیدی، یک مبدل و گاهی یک باهی یا تراکر خورشیدی و سیم پیچی درونی است.
ماژول های خورشیدی از انرژی نور خورشید یا فوتون ها برای تولید الکتریسیته از طریق تأثیر فتوولتاییک استفاده می کنند. اکثر ماژول ها از سلول های سیلیکون کریستالی وِیفر – محور یا سلول های فیلم نازک مبتنی بر کادمیوم تلیورید یا سیلیکون، استفاده می کنند. عضو ساختاری ( حامل بار ) یک ماژول می تواند یک لایه تاپ یا بالایی باشد یا یک لایه عقبی سلول ها باید از آسیب مکانیکی و رطوبت محافظت شوند. اکثر ماژول های خورشیدی غیر منعطف هستند ولی گونه های نیمه منعطف هم وجود دارند، که همان سلول های فیلم نازک می باشند. از این ماژول های خورشیدی اولیه، برای اولین بار در سال ۱۹۵۸ در فضا استفاده شد. اتصالات الکتریکی به صورت سری ساخته می شوند تا به ولتاژ خروجی مطلوب برسند یا به صورت موازی ساخته می شوند تا حداکثر کارایی جریان الکتریسیته به دست آید. سیم های هدایت کننده که جریان را از ماژول ها خارج می کنند، ممکن است حاوی نقره، مس یا دیگر فلزات رسانای غیر مغناطیسی باشند. این سلول ها باید به صورت الکتریکی با بقیه سامانه متصل باشند. ماژول های فتوولتاییک با کاربرد زمینی، از متصل کننده ها یا رابطه های MC3 یا MC4 برای تسهیل و تقویت اتصالات مقاوم در برابر آب و هوا، استفاده می کنند. دیودهای بای پاس را می توان هم در داخل و هم در بیرون ماژول ها استفاده کرد، ( در مورد سایه افکنی نسبی بر ماژول ) تا خروجی بخش های ماژول، به ماکزیمم برسد و هنوز هم روشنایی خود را داشته باشند. برخی از طرح های ماژول خورشیدی، اخیراً دارای متمرکزکننده هایی هستند که نور در آن از طریق آینه یا عدسی ( لنز ) متمرکز می شود و روی آرایه ای از سلول های کوچکتر پخش می شود. این ویژگی، امکان استفاده از سلول هایی کم هزینه تر به جای انواع با هزینه بالا در هر قسمت از یونیت، را فراهم می سازد.
wiki: پنل خورشیدی