پندنامه انوشیروان

دانشنامه آزاد فارسی

پَندنامۀ انوشیروان
(منسوب به: ابومحمد بدیع بن محمد بن محمود بلخی یا بدایعی محمد بن محمود بلخی) مثنوی ای در ۴۳۶ بیت. سراینده در این منظومه نخست جمله های پندآمیز منسوب به انوشیروان را آورده، سپس دو بیت در بیان معنی و دوبیتی دیگر در شرح آن جمله سروده است. برخی پژوهشگران در انتساب پندنامۀ انوشیروان به ابومحمد بدیع از شاعران نیمۀ دوم قرن ۴ق و هم روزگار ستایندۀ ابویحیی طاهر بن فضل چغانی تردید دارند، زیرا در نسخه ای از این منظومه که شارل شفر گرد آورده و با عنوان راحةالانسان در ۴۰۹ بیت در منتخبات فارسی (جلد یکم، پاریس، ۱۸۸۳) به چاپ رسانده، اشعاری در تضمین سخن عنصری دیده می شود. صاحب مجمع الفصحا سرایندۀ منظومه را بدایعی محمد از شعرای هم روزگار محمود غزنوی نامیده و بخشی از آن را آورده است. بنابراین، دور نیست که بدیع و بدایعی دو تن باشند و بدایعی سرایندۀ منظومه باشد، یا آن که بدیع بلخی عمری کمابیش دراز داشته و تا روزگار سلطان محمود عنصری می زیسته است. از سویی سراینده در مقدمۀ منثور منظومه از خود با نام شریف شاعر یاد کرده است و همین سخن برخی پژوهشگران را بدین گمان انداخته که وی شاید همان شریف مجلدی گرگانی باشد. پندنامۀ انوشیروان/ راحةالانسان، گذشته از چاپ شارل شفر، یک بار در مجلّۀ مهر و باری دیگر در شاعران بی دیوان به چاپ رسیده است. از این منظومه نسخه ای به نثر فارسی به نام ده بند از انوشیروان یا کلمات افسر کسری دردست است.

پیشنهاد کاربران

بپرس