پِمْبروک شِر (Pembrokeshire)
(نام ویلزی: سر بنفرو) ناحیهای در جنوب غربی ویلز با ۱,۵۸۸ کیلومتر مربع مساحت و ۱۱۷,۷۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۶). از ۱۹۷۴ تا ۱۹۹۶ قسمتی از کاونتی (بخش) دیوِد بود. هَورفوردوست (مرکز اداری) و میلفورد هِیوِن مهم ترین شهرهای این ناحیه اند. پمبروک شر از جنوب به تنگۀ بریستول محدود می شود و درّه ها و تپه های درون بومی و رودهای کِلِدو شرقی و کِلِدو غربی را در خود جا داده است. تصفیۀ نفت در میلفورد هیون، کشاورزی، ماهی گیری و تولید پارچه های پشمی صنایع آن را تشکیل می دهند. پمبروک شر از جنوب به تنگۀ بریستول و از غرب و شمال به آبراه سنت جورج محدود است. خلیجهای اصلی آن عبارت اند از میلفورد هیون و سنت برایدز، که ساحل آن بخشی از پارک ملی است. خلیج های کوچک تر عبارت اند از فیشگارد و نیوپورت. تمامی این خلیج ها لنگرگاه های خوبی دارند. چندین جزیره در نزدیکی ساحل قرار دارد. ساحل جنوبی سنگلاخی و دارای پرتگاه های بلند است. پمبروک شر ساحلی دندانه دار و درّه های حاصل خیز دارد. تپه های پرسلی مهم ترین ارتفاعات در شمال شرقی این ناحیه است. آثاری از دورۀ ماقبل تاریخ در این ناحیه وجود دارد.
(نام ویلزی: سر بنفرو) ناحیهای در جنوب غربی ویلز با ۱,۵۸۸ کیلومتر مربع مساحت و ۱۱۷,۷۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۶). از ۱۹۷۴ تا ۱۹۹۶ قسمتی از کاونتی (بخش) دیوِد بود. هَورفوردوست (مرکز اداری) و میلفورد هِیوِن مهم ترین شهرهای این ناحیه اند. پمبروک شر از جنوب به تنگۀ بریستول محدود می شود و درّه ها و تپه های درون بومی و رودهای کِلِدو شرقی و کِلِدو غربی را در خود جا داده است. تصفیۀ نفت در میلفورد هیون، کشاورزی، ماهی گیری و تولید پارچه های پشمی صنایع آن را تشکیل می دهند. پمبروک شر از جنوب به تنگۀ بریستول و از غرب و شمال به آبراه سنت جورج محدود است. خلیجهای اصلی آن عبارت اند از میلفورد هیون و سنت برایدز، که ساحل آن بخشی از پارک ملی است. خلیج های کوچک تر عبارت اند از فیشگارد و نیوپورت. تمامی این خلیج ها لنگرگاه های خوبی دارند. چندین جزیره در نزدیکی ساحل قرار دارد. ساحل جنوبی سنگلاخی و دارای پرتگاه های بلند است. پمبروک شر ساحلی دندانه دار و درّه های حاصل خیز دارد. تپه های پرسلی مهم ترین ارتفاعات در شمال شرقی این ناحیه است. آثاری از دورۀ ماقبل تاریخ در این ناحیه وجود دارد.
wikijoo: پمبروک_شر