پلیمریزاسیون مرحله ای به نوعی مکانیسم پلیمریزاسیون اشاره دارد که در آن مونومرهای دو عملکردی یا چند منظوره واکنش نشان می دهند تا ابتدا دایمرها، سپس تریمرها، الیگومرهای طولانی تر و در نهایت پلیمرهای زنجیره بلند را تشکیل دهند. بسیاری از پلیمرهای طبیعی و برخی از پلیمرهای مصنوعی با پلیمریزاسیون مرحله ای تولید می شوند، به عنوان مثال. پلی استرها، پلی آمیدها، پلی یورتان ها و غیره. با توجه به ماهیت مکانیسم پلیمریزاسیون، برای دستیابی به وزن مولکولی بالا به میزان بالایی از واکنش نیاز است. ساده ترین راه برای تجسم مکانیسم پلیمریزاسیون مرحله ای، گروهی از افراد است که دست های خود را نگه می دارند تا زنجیره ای انسانی تشکیل دهند—هر فرد دو دست دارد ( = مکان های واکنشی ) . همچنین این امکان وجود دارد که بیش از دو مکان واکنش پذیر روی یک مونومر وجود داشته باشد: در این حالت پلیمرهای شاخه دار تولید می شوند.
IUPAC اصطلاح پلیمریزاسیون مرحله ای را منسوخ می کند و استفاده از اصطلاحات چندافزودنی را توصیه می کند، زمانی که مراحل انتشار واکنش های افزودن هستند و هیچ مولکولی در طول این مراحل تکامل نمی یابد، و پلی تراکم زمانی که مراحل انتشار واکنش های تراکم هستند و مولکول ها در طول این مراحل تکامل می یابند.
بیشتر پلیمرهای طبیعی که در مراحل اولیه جامعه بشری به کار می روند، از نوع تراکم هستند. سنتز اولین ماده پلیمری واقعاً مصنوعی، باکلیت، توسط لئو باکلند در سال ۱۹۰۷، از طریق یک روش پلیمریزاسیون مرحله ای معمولی فنل و فرمالدئید، اعلام شد. پیشگام علم پلیمرهای مصنوعی، والاس کاروترز، در دهه ۱۹۳۰ به عنوان رهبر گروه تحقیقاتی DuPont، ابزار جدیدی برای ساخت پلی استرها از طریق پلیمریزاسیون پله ای رشد ایجاد کرد. این اولین واکنشی بود که با هدف خاص ایجاد مولکول های پلیمری با وزن مولکولی بالا و همچنین اولین واکنش پلیمریزاسیون که نتایج آن توسط تئوری علمی پیش بینی شده بود، طراحی و انجام شد. کاروترز یک سری معادلات ریاضی را برای توصیف رفتار سیستم های پلیمریزاسیون پله ای توسعه داد که امروزه هنوز به عنوان معادلات کاروترز شناخته می شوند. آنها با همکاری پل فلوری، یک شیمیدان فیزیک، تئوری هایی را توسعه دادند که جنبه های ریاضی بیشتری از پلیمریزاسیون مرحله ای از جمله سینتیک، استوکیومتری، و توزیع وزن مولکولی و غیره را توصیف می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفIUPAC اصطلاح پلیمریزاسیون مرحله ای را منسوخ می کند و استفاده از اصطلاحات چندافزودنی را توصیه می کند، زمانی که مراحل انتشار واکنش های افزودن هستند و هیچ مولکولی در طول این مراحل تکامل نمی یابد، و پلی تراکم زمانی که مراحل انتشار واکنش های تراکم هستند و مولکول ها در طول این مراحل تکامل می یابند.
بیشتر پلیمرهای طبیعی که در مراحل اولیه جامعه بشری به کار می روند، از نوع تراکم هستند. سنتز اولین ماده پلیمری واقعاً مصنوعی، باکلیت، توسط لئو باکلند در سال ۱۹۰۷، از طریق یک روش پلیمریزاسیون مرحله ای معمولی فنل و فرمالدئید، اعلام شد. پیشگام علم پلیمرهای مصنوعی، والاس کاروترز، در دهه ۱۹۳۰ به عنوان رهبر گروه تحقیقاتی DuPont، ابزار جدیدی برای ساخت پلی استرها از طریق پلیمریزاسیون پله ای رشد ایجاد کرد. این اولین واکنشی بود که با هدف خاص ایجاد مولکول های پلیمری با وزن مولکولی بالا و همچنین اولین واکنش پلیمریزاسیون که نتایج آن توسط تئوری علمی پیش بینی شده بود، طراحی و انجام شد. کاروترز یک سری معادلات ریاضی را برای توصیف رفتار سیستم های پلیمریزاسیون پله ای توسعه داد که امروزه هنوز به عنوان معادلات کاروترز شناخته می شوند. آنها با همکاری پل فلوری، یک شیمیدان فیزیک، تئوری هایی را توسعه دادند که جنبه های ریاضی بیشتری از پلیمریزاسیون مرحله ای از جمله سینتیک، استوکیومتری، و توزیع وزن مولکولی و غیره را توصیف می کند.
wiki: پلیمریزاسیون مرحله ای