پلیمرهای ستاره ای ( به انگلیسی: Star - shaped polymers ) ساده ترین دسته از پلیمرهای منشعب هستند که دارای ساختار عمومی با تعدادی زنجیرهٔ خطی ( حداقل سه ) متصل به هستهٔ مرکزی می باشند. هسته یا مرکز پلیمر، می تواند اتم، مولکول یا ماکرومولکول باشدو زنجیره ها یا بازوها متشکل از زنجیره های الی با طول های متغیر هستند. پلیمرهای ستاره ای که در آن ها طول و ساختار بازوها یکسان باشد، همگن و آن هایی که دارای بازوها با طول و ساختار متغیر هستند، ناهمگن محسوب می شوند.
ویژگی های پیوندی و شکل منحصر به فرد پلیمرهای ستاره ای[ ۱] [ ۲] [ ۳] چون ساختار فشرده، تراکم بالای بازوها، روش های همگذاشت کارآمد و خصوصیات رئولوژیکی موجب شده آن ها ابزاری قابل اطمینان در دارورسانی، [ ۴] و همچنین در زیست پزشکی، [ ۵] ترموپلاستیک، [ ۶] و نانو الکترونیک، [ ۷] در میان سایر کاربردها باشند.
پلیمرهای ستاره ای اولین بار توسط جان شفگن و پاول فلوری در سال ۱۹۴۸ گزارش شدند. آن ها طی تحقیقات در زمینهٔ پلیمرهای چند زنجیره ای، پلی آمیدهای ستاره ای را ایجاد کردند. [ ۸] مقالهٔ اصلی بعدی در ارتباط با پلیمرهای ستاره ای در ۱۹۶۲ توسط موریس مورتون و همکارانش منتشر شد. [ ۹] تحقیقات آن ها مطالعه ای بود که برای اولین بار یک روش برای ساخت پلیمرهای ستاره ای تعریف شده ارائه کرد؛ این روش از طریق پلیمریزاسیون آنیونی پویا امکان پذیر است. مطالعات زیادی در ارتباط با ویژگی ها، ترکیبات و کاربردهای پلیمرهای ستاره انجام گرفته و به عنوان زمینه ای پژوهشی همچنان فعال است.
هنوز میان پیشنهادهای سازمان های تنطیم کننده در ارتباط با نامگذاری، تفاوت های زیادی وجود دارد ( IUPAC، CAS , MDL ) . [ ۱۰] با بیان IUPAC، پلیمرهای ستاره ای توسط یک پیشوند گروه ستاره ای، به طور مشخص تر f - star، زمانی که f تعداد بازوها را نشان می دهد، تعریف می شوند. به طور مثال star - ( polyA; polyB; polyC ) برای پلیمرهای ستاره ای متنوع ( هتروآرم ) با سه گونه بازو، اما تعداد و توزیع نامشخص، می باشد. زمانی که تعداد و توزیع بازوها مشخص باشد این به طور مثال می تواند یک 6 - star - ( polyA ( f3 ) ; polyB ( f۳ ) ) تشکیل دهد که ۶ بازو در کل وجود دارد که سه تا شامل پلیمر polyAاست. ستاره هایی که تنها یک گونه ( جرم مولی و شیمیایی یکسان ) بازو وجود دارند ستاره های منظم ( هوموآرم ) نامیدهٔ شوند. ستاره هایی با بیش از یک گونه بازو، به عنوان ستاره های نا همگن ( هتروآرم ) شکل می یابند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفویژگی های پیوندی و شکل منحصر به فرد پلیمرهای ستاره ای[ ۱] [ ۲] [ ۳] چون ساختار فشرده، تراکم بالای بازوها، روش های همگذاشت کارآمد و خصوصیات رئولوژیکی موجب شده آن ها ابزاری قابل اطمینان در دارورسانی، [ ۴] و همچنین در زیست پزشکی، [ ۵] ترموپلاستیک، [ ۶] و نانو الکترونیک، [ ۷] در میان سایر کاربردها باشند.
پلیمرهای ستاره ای اولین بار توسط جان شفگن و پاول فلوری در سال ۱۹۴۸ گزارش شدند. آن ها طی تحقیقات در زمینهٔ پلیمرهای چند زنجیره ای، پلی آمیدهای ستاره ای را ایجاد کردند. [ ۸] مقالهٔ اصلی بعدی در ارتباط با پلیمرهای ستاره ای در ۱۹۶۲ توسط موریس مورتون و همکارانش منتشر شد. [ ۹] تحقیقات آن ها مطالعه ای بود که برای اولین بار یک روش برای ساخت پلیمرهای ستاره ای تعریف شده ارائه کرد؛ این روش از طریق پلیمریزاسیون آنیونی پویا امکان پذیر است. مطالعات زیادی در ارتباط با ویژگی ها، ترکیبات و کاربردهای پلیمرهای ستاره انجام گرفته و به عنوان زمینه ای پژوهشی همچنان فعال است.
هنوز میان پیشنهادهای سازمان های تنطیم کننده در ارتباط با نامگذاری، تفاوت های زیادی وجود دارد ( IUPAC، CAS , MDL ) . [ ۱۰] با بیان IUPAC، پلیمرهای ستاره ای توسط یک پیشوند گروه ستاره ای، به طور مشخص تر f - star، زمانی که f تعداد بازوها را نشان می دهد، تعریف می شوند. به طور مثال star - ( polyA; polyB; polyC ) برای پلیمرهای ستاره ای متنوع ( هتروآرم ) با سه گونه بازو، اما تعداد و توزیع نامشخص، می باشد. زمانی که تعداد و توزیع بازوها مشخص باشد این به طور مثال می تواند یک 6 - star - ( polyA ( f3 ) ; polyB ( f۳ ) ) تشکیل دهد که ۶ بازو در کل وجود دارد که سه تا شامل پلیمر polyAاست. ستاره هایی که تنها یک گونه ( جرم مولی و شیمیایی یکسان ) بازو وجود دارند ستاره های منظم ( هوموآرم ) نامیدهٔ شوند. ستاره هایی با بیش از یک گونه بازو، به عنوان ستاره های نا همگن ( هتروآرم ) شکل می یابند.
wiki: پلیمرهای ستاره ای