پلیمرهای پیوندی در شیمی پلیمر نوعی کوپلیمرهای چند بخشی هستند که زنجیره اصلی آنها شامل یک شاخهٔ کامپوزیت و انشعاباتی از کامپوزیت های دیگر با توزیع تصادفی می باشد. تصویر با برچسب «پلیمر پیوند» نشان می دهد که چگونه زنجیره های پیوندی گونه B به صورت کووالانسی به گونه پلیمری A متصل می شوند. اگرچه زنجیره های جانبی از نظر ساختاری از زنجیره اصلی متمایز هستند، زنجیره های پیوندی منفرد ممکن است هموپلیمر یا کوپلیمر باشند. پلیمرهای پیوندی برای چندین دهه سنتز شده اند و به ویژه به عنوان مواد مقاوم در برابر ضربه، الاستومرهای گرمانرم، سازگارکننده ها یا امولسیفایرها برای تهیه مخلوط ها یا آلیاژهای پایدار استفاده می شوند. یکی از نمونه های شناخته شده تر پلیمر پیوندی ، پلی استایرن مقاوم در برابر ضربه است که از یک زنجیره اصلی پلی استایرن با زنجیره های پیوندی پلی بوتادین تشکیل شده است.
کوپلیمرهای پیوندی شامل یک کوپلیمر انشعابی هستند که در آن، اجزای زنجیره جانبی، ساختاری متفاوت از زنجیره اصلی دارند. کوپلیمرهای پیوندی که حاوی مقدار بیشتری از زنجیره های جانبی هستند، به دلیل ساختار محدود و محکم خود، قادر به ترکیب کرم مانند، ابعاد مولکولی فشرده و اثرات انتهای زنجیره قابل توجه هستند. چندین دهه روی تهیه کوپلیمرهای پیوندی تحقیق شده است. تمام روش ها ی سنتز را می توان برای ایجاد خواص فیزیکی کلی در کوپلیمر پیوندی استفاده کرد. آنها را می توان برای موادی استفاده کرد که در برابر ضربه مقاوم هستند و اغلب از آنها به عنوان االستومر ترموپالستیک، سازگار کننده یا امولسیفایر برای تهیه مخلوط پایدار آلیاژها استفاده می شود. به طور کلی، روش ها ی پیوند برای سنتز کوپلیمر منجر به موادی می شود که نسبت به هوموپلیمرهای خود، در برابر حرارت بیشتر مقاوم هستند سه روش سنتز وجود دارد ( پیوند زدن به، پیوند زدن از، و پیوند زدن از طریقِ ) که برای ساختن پلیمر پیوندی استفاده می شوند.
روش های مختلفی برای سنتز کوپلیمرهای پیوندی وجود دارد. معمولاً آنها از تکنیک های پلیمریزاسیون آشنا استفاده می کنند که معمولاً مورد استفاده قرار می گیرند مانند پلیمریزاسیون رادیکال انتقال اتم ( ATRP ) ، پلیمریزاسیون متاتز باز حلقه ( ROMP ) ، پلیمریزاسیون آنیونی و کاتیونی، و پلیمریزاسیون رادیکال آزاد زنده. برخی دیگر از پلیمریزاسیون کمتر رایج عبارتند از پلیمریزاسیون ناشی از تشعشع، پلیمریزاسیون متاتز الفین با باز کردن حلقه، واکنش های چند تراکمی، و پلیمریزاسیون القا شده توسط iniferter.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکوپلیمرهای پیوندی شامل یک کوپلیمر انشعابی هستند که در آن، اجزای زنجیره جانبی، ساختاری متفاوت از زنجیره اصلی دارند. کوپلیمرهای پیوندی که حاوی مقدار بیشتری از زنجیره های جانبی هستند، به دلیل ساختار محدود و محکم خود، قادر به ترکیب کرم مانند، ابعاد مولکولی فشرده و اثرات انتهای زنجیره قابل توجه هستند. چندین دهه روی تهیه کوپلیمرهای پیوندی تحقیق شده است. تمام روش ها ی سنتز را می توان برای ایجاد خواص فیزیکی کلی در کوپلیمر پیوندی استفاده کرد. آنها را می توان برای موادی استفاده کرد که در برابر ضربه مقاوم هستند و اغلب از آنها به عنوان االستومر ترموپالستیک، سازگار کننده یا امولسیفایر برای تهیه مخلوط پایدار آلیاژها استفاده می شود. به طور کلی، روش ها ی پیوند برای سنتز کوپلیمر منجر به موادی می شود که نسبت به هوموپلیمرهای خود، در برابر حرارت بیشتر مقاوم هستند سه روش سنتز وجود دارد ( پیوند زدن به، پیوند زدن از، و پیوند زدن از طریقِ ) که برای ساختن پلیمر پیوندی استفاده می شوند.
روش های مختلفی برای سنتز کوپلیمرهای پیوندی وجود دارد. معمولاً آنها از تکنیک های پلیمریزاسیون آشنا استفاده می کنند که معمولاً مورد استفاده قرار می گیرند مانند پلیمریزاسیون رادیکال انتقال اتم ( ATRP ) ، پلیمریزاسیون متاتز باز حلقه ( ROMP ) ، پلیمریزاسیون آنیونی و کاتیونی، و پلیمریزاسیون رادیکال آزاد زنده. برخی دیگر از پلیمریزاسیون کمتر رایج عبارتند از پلیمریزاسیون ناشی از تشعشع، پلیمریزاسیون متاتز الفین با باز کردن حلقه، واکنش های چند تراکمی، و پلیمریزاسیون القا شده توسط iniferter.
wiki: پلیمر پیوندی