پلی کپرولاکتون ( به انگلیسی: Polycaprolactone ) با فرمول شیمیایی ( C 6 H 10 O 2 ) یک ترکیب شیمیایی است. که جرم مولی آن متغیر می باشد. پلی کپرولاکتون، یک پلی استر زیست تخریب پذیر با دمای ذوب حدود ۶۰ درجه سلسیوس و دمای انتقال شیشه ۶۰ - درجه سلسیوس است. واحدهای سازنده آن هگزانوات است و ئر گروه پلی استر های الیفاتیک قرار دارد. بیشترین موارد استفادهٔ پلی کپرولاکتون در تولید پلی اورتان ها است. البته که به دلیل امتزاج پذیری با انواعی از پلیمرها و زیست تخریب پذیری نیز بسیار مورد توجه است. پلی کپرولاکتون ها مقاومت خوبی در برابر آب، روغن، حلال و کلر حاصل از پلی اورتان تولید شده دارند. این ماده را می توان در گروه پلیمرهای هوشمند و از دسته مواد هوشمند در نظر گرفت.
این پلیمر معمولاً به عنوان افزودنی برای انگم ها در جهت بهبود ویژگی های پردازش و ساخت و همین طور استفاده نهایی آنها استفاده می شود. به دلیل سازگاری با طیف وسیعی از مواد، پلی کپرولاکتون می تواند با نشاسته جهت کاهش قیمت و افزایش زیست تخریب پذیری ترکیب شود یا به پلی وینیل کلراید جهت افزایش خاصیت نرمی و انعطاف و درکل خاصیت پلاستیکی آن اضافه شود.
پلی کپرولاکتون ها همچنین برای آتل بندی، مدلسازی و به عنوان ماده اولیه برای نمونه سازی سیستم هایی مانند ساخت رشته های ذوب شده دستگاه چاپ سه بعدی استفاده می شوند.
PCL با باز و پلیمری شدن کپرولاکتون که لاکتونی هفت عضوی و بی رنگ است، به وسیله کاتالیزوری مانند اکتوات قلع تهیه می شود. اخیراً طیف وسیعی از کاتالیزور ها برای باز و پلیمری کردن کپرولاکتون بررسی و کشف شده اند. برای مثال از پر کاربردترین آنها می توان به آلومینیم ایزوپروکسید، قلع اتیل هگزانوات و چندین کاتالیزور بر پایه زینک و تیتانیوم اشاره کرد.
لازم به یادآوری است یکی از اصلی ترین دلایل مورد استفاده واقع شدن ای ماده، زیست تخریب پذیری آن است. ارگانیسم های زنده مثل قارچ ها و باکتری ها باعث تخریب این پلیمر می شوند. همچنین این ماده به وسیله برخی آنزیم ها مانند استراز ها و لیپاز ها نیز تخریب می شود. البته که زمان تخریب PCL به وزن مولکولی آن، درجه شفافیت و شکل ظاهری آن بستگی دارد.
تجزیهٔ PCL از طریق هیدرولیز پیوندهای استری آن در یک شرایط فیزیولوژیکی مانند بدن انسان صورت می گیرد؛ بنابراین در زمینه مواد زیستی قابل کاشت در بدن بسیار مورد توجه قرار می گیرد. به این دلیل که سرعت تجزیه آن حتی از سرعت تجزیه پلی لاکتید اسید ( PLA ) هم کندتر است، کاربرد ویژه ای در تهیه مواد برای کاشت بلند مدت را از پلی کپرولاکتون ها مشاهده می کنیم.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین پلیمر معمولاً به عنوان افزودنی برای انگم ها در جهت بهبود ویژگی های پردازش و ساخت و همین طور استفاده نهایی آنها استفاده می شود. به دلیل سازگاری با طیف وسیعی از مواد، پلی کپرولاکتون می تواند با نشاسته جهت کاهش قیمت و افزایش زیست تخریب پذیری ترکیب شود یا به پلی وینیل کلراید جهت افزایش خاصیت نرمی و انعطاف و درکل خاصیت پلاستیکی آن اضافه شود.
پلی کپرولاکتون ها همچنین برای آتل بندی، مدلسازی و به عنوان ماده اولیه برای نمونه سازی سیستم هایی مانند ساخت رشته های ذوب شده دستگاه چاپ سه بعدی استفاده می شوند.
PCL با باز و پلیمری شدن کپرولاکتون که لاکتونی هفت عضوی و بی رنگ است، به وسیله کاتالیزوری مانند اکتوات قلع تهیه می شود. اخیراً طیف وسیعی از کاتالیزور ها برای باز و پلیمری کردن کپرولاکتون بررسی و کشف شده اند. برای مثال از پر کاربردترین آنها می توان به آلومینیم ایزوپروکسید، قلع اتیل هگزانوات و چندین کاتالیزور بر پایه زینک و تیتانیوم اشاره کرد.
لازم به یادآوری است یکی از اصلی ترین دلایل مورد استفاده واقع شدن ای ماده، زیست تخریب پذیری آن است. ارگانیسم های زنده مثل قارچ ها و باکتری ها باعث تخریب این پلیمر می شوند. همچنین این ماده به وسیله برخی آنزیم ها مانند استراز ها و لیپاز ها نیز تخریب می شود. البته که زمان تخریب PCL به وزن مولکولی آن، درجه شفافیت و شکل ظاهری آن بستگی دارد.
تجزیهٔ PCL از طریق هیدرولیز پیوندهای استری آن در یک شرایط فیزیولوژیکی مانند بدن انسان صورت می گیرد؛ بنابراین در زمینه مواد زیستی قابل کاشت در بدن بسیار مورد توجه قرار می گیرد. به این دلیل که سرعت تجزیه آن حتی از سرعت تجزیه پلی لاکتید اسید ( PLA ) هم کندتر است، کاربرد ویژه ای در تهیه مواد برای کاشت بلند مدت را از پلی کپرولاکتون ها مشاهده می کنیم.
wiki: پلی کپرولاکتون