پلی الکترولیت ها پلیمرهایی هستند که واحدهای تکرار شونده آنها دارای یک گروه الکترولیت هستند. پلی کاتیون ها و پلی آنیون ها پلی الکترولیت هستند. این گروه ها در محلول های آبی ( آب ) تفکیک می شوند و پلیمرها را شارژ می کنند. بنابراین خواص پلی الکترولیت هم مشابه الکترولیت ها ( نمک ها ) و هم پلیمرها ( ترکیبات با وزن مولکولی بالا ) است و گاهی پلی نمک نامیده می شود. مانند نمک ها، محلول های آن ها رسانای الکتریکی هستند. مانند پلیمرها، محلول های آن ها معمولا دارای گرانروی هستند. زنجیره های مولکولی باردار، که معمولاً در سیستم های ماده نرم وجود دارند، نقش اساسی در تعیین ساختار، پایداری و برهم کنش های مجموعه های مولکولی مختلف دارند. رویکردهای نظری [ ۱] برای توصیف ویژگی های آماری آن ها به طور کل با همتایان خنثی الکتریکی آن ها متفاوت است، در حالی که در زمینه های فنی و صنعتی از ویژگی های منحصر به فرد آن ها بهره برداری می کنند. بسیاری از مولکول های بیولوژیکی پلی الکترولیت هستند. به عنوان مثال، پلی پپتیدها، گلیکوزآمینوگلیکان ها و DNA پلی الکترولیت هستند. هر دو پلی الکترولیت طبیعی و مصنوعی در صنایع مختلفی استفاده می شوند.
اسیدها به دو دسته ضعیف یا قوی طبقه بندی می شوند ( و بازها به طور مشابه ممکن است ضعیف یا قوی باشند ) . به طور مشابه، پلی الکترولیت ها را می توان به "ضعیف" و "قوی" تقسیم کرد. پلی الکترولیت "قوی" پلی الکترولیتی است که برای اکثر مقادیر معقول pH به طور کامل در محلول تفکیک می شود. بر عکس، یک پلی الکترولیت "ضعیف" دارای یک ثابت تفکیک ( pKa یا pKb ) با محدوده 2 تا ~ 10 است، به این معنی که در pH متوسط تا حدی تفکیک می شود. پس، پلی الکترولیت های ضعیف به طور کامل در محلول شارژ نمی شوند، و علاوه بر این، بار جزئی آنها را می توان با تغییر pH محلول، غلظت ضد یون یا قدرت یونی اصلاح کرد.
خواص فیزیکی محلول های پلی الکترولیت معمولاً به شدت تحت تأثیر درجه شارژ قرار می گیرد. از آنجایی که تفکیک پلی الکترولیت، یون های متضاد را آزاد می کند، این حتما بر قدرت یونی محلول و در پی آن بر طول دبای تأثیر می گذارد. این به نوبه خود بر سایر خواص مانند رسانایی الکتریکی تأثیر می گذارد.
هنگامی که محلول های دو پلیمر با شارژ مخالف ( یعنی محلول پلی کاتیون و یکی از پلی آنیون ) با هم مخلوط می شوند، معمولاً یک حجم پیچیده ( رسوب ) تشکیل می شود. این به دلیل این که پلیمرهای دارای بار مخالف یکدیگر را جذب کرده و به یکدیگر متصل می شوند، رخ می دهد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاسیدها به دو دسته ضعیف یا قوی طبقه بندی می شوند ( و بازها به طور مشابه ممکن است ضعیف یا قوی باشند ) . به طور مشابه، پلی الکترولیت ها را می توان به "ضعیف" و "قوی" تقسیم کرد. پلی الکترولیت "قوی" پلی الکترولیتی است که برای اکثر مقادیر معقول pH به طور کامل در محلول تفکیک می شود. بر عکس، یک پلی الکترولیت "ضعیف" دارای یک ثابت تفکیک ( pKa یا pKb ) با محدوده 2 تا ~ 10 است، به این معنی که در pH متوسط تا حدی تفکیک می شود. پس، پلی الکترولیت های ضعیف به طور کامل در محلول شارژ نمی شوند، و علاوه بر این، بار جزئی آنها را می توان با تغییر pH محلول، غلظت ضد یون یا قدرت یونی اصلاح کرد.
خواص فیزیکی محلول های پلی الکترولیت معمولاً به شدت تحت تأثیر درجه شارژ قرار می گیرد. از آنجایی که تفکیک پلی الکترولیت، یون های متضاد را آزاد می کند، این حتما بر قدرت یونی محلول و در پی آن بر طول دبای تأثیر می گذارد. این به نوبه خود بر سایر خواص مانند رسانایی الکتریکی تأثیر می گذارد.
هنگامی که محلول های دو پلیمر با شارژ مخالف ( یعنی محلول پلی کاتیون و یکی از پلی آنیون ) با هم مخلوط می شوند، معمولاً یک حجم پیچیده ( رسوب ) تشکیل می شود. این به دلیل این که پلیمرهای دارای بار مخالف یکدیگر را جذب کرده و به یکدیگر متصل می شوند، رخ می دهد.
wiki: پلی الکترولیت