پلوک

لغت نامه دهخدا

پلوک. [ پ َ ل َ / لُو ] ( اِ ) غرفه و مخارجه و تالاری که بر بالاخانه سازند. ( برهان قاطع ). تالاری باشد که بر بام سازند و نشست گاه چوبین که فراز بام بود و مخرجه عمارت بالاخانه که بعربی غرفه گویند... و پکوک نیزآمده که بجای لام کاف باشد. ( سروری ). مصحّف پکوک است. ( آنندراج ). || تکیه گاه چوبین کنار بام که به تازی محجر خوانند. ( سروری ). || پتک وچکش آهنگران که به عربی مطراق گویند. ( برهان قاطع ) ( سروری از تحفه ). رجوع به تکوک در برهان قاطع شود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱- تکیه گاه چوبین کناربام محجر . ۲- پتک و چکش آهنگران مطراق .
غرفه و مخارجه و تالاری که بر بالاخانه سازند

فرهنگ معین

(پَ وَ ) (اِ. ) ۱ - تکیه گاه چوبین کنار بام ، محجر. ۲ - پتک و چکش آهنگران ، مطراق .

پیشنهاد کاربران

اخگر ، ذغال مشتعل در زبان ملکی گالی بشکرد
برق از چشم کسی پریدن، برق زدن چشم کسی در اثر سیلی خوردن یا اصابت ضربه ای به سر
در زبان ملکی گالی بشکرد

بپرس