پلوتونیم ۲۳۸

پلوتونیم - ۲۳۸ که به صورت Pu - ۲۳۸ یا ۲۳۸Pu نیز نشان داده می شود، یکی از ایزوتوپ های پرتوزای عنصر پلوتونیم با نیمه عمر ۸۷٫۷ سال دارد. این ایزوتوپ منبع قوی برای تولید ذرات آلفا است و بر خلاف دیگر ایزوتوپ های پلوتونیم ذرات دیگر را به مقدار بسیار اندک منتشر می کند. این ویژگی سبب شده است که از این ماده در مولد گرما - الکتریکی ایزوتوپی و واحد گرمایش رادیوایزوتوپ جهت تولید انرژی استفاده شود. این ایزوتوپ، نخستین ایزوتوپ کشف شده عنصر پلوتونیم است و در سال ۱۹۴۱ به وسیله بمباران ایزوتوپ اورانیوم - ۲۳۸ با دوتریوم و توسط گلن سیبورگ تولید شد.
ریسک تهدیدهای هسته ای با پلوتونیم ۲۳۸ وجود ندارند. زیرا ویژگی هایی که باعث می شوند پلوتونیم ۲۳۸ برای سوخت باتری اتمی مناسب باشد، یعنی انرژی ویژه آن، موجب می شوند تا برای ساخت جنگ افزار هسته ای بدون کاربرد باشد. پلوتونیم ۲۳۸ قابلیت ایجاد شکافت زنجیره ای را ندارد. بخاطر نرخ بالای شکافت خودبخودی آن در مقایسه با پلوتونیوم ۲۳۹، وجود آن حتی به صورت یک ناخالصی باعث افزایش احتمال شروع زودرس واکنش زنجیره ای قبل از رسیدن به شرایط بهینه رخ قبل از انفجار می شود که کارایی شکافت خودبخودی را بسیار پایین می آورد. همچنین میزان زیاد پلوتونیم ۲۳۸ باعث تولید گرما خواهد شد که باید تا قبل از انفجار بمب دفع شود. به طور کلی پلوتونیم ۲۳۸ می تواند به عنوان مرحله سوم انفجار برای افزایش قدرت سلاح از نوع شکافت - گداخت - شکافت ( به انگلیسی: fission - fusion - fissionf ) استفاده شود اما دلیلی برای استفاده از آن در این نقش وجود ندارد.
تصور می شود پلوتونیم ۲۳۸ می تواند در یک بمب تابشی یا بمب کثیف ( بمب هایی که بمب اتمی نیستند، اما توسط مواد منفجره معمولی مواد پرتوزا را در محیط پیرامون پراکنده می کنند ) برای استفاده از هراس عمومی استفاده شود.
به منظور ایجاد تصوری از نسبت تولید انرژی به وزن یک باتری اتمی، می توان مشخصات یک نمونه پیشرفته از باتری های اتمی را در نظر گرفت:
باتری GPHS - RTG ( یک نمونهٔ طراحی آمریکایی استفاده شده در مأموریت های فضایی ) :
• وزن کل دستگاه: ۵۷ کیلوگرم
• توان تولیدی: ۳۰۰ وات الکتریسیته از حدود ۴۴۰۰ وات گرمای تولید شده
• سوخت: حدود ۷٫۸ کیلوگرم سوخت بر اساس پلوتونیم ۲۳۸
شش مورد حادثه در مورد باتری های اتمی سفینه های فضایی شناخته شده است. نخستین آن یک شکست در پرتاب در ۲۱ آوریل ۱۹۶۴ بود که در آن ماهواره ناوبری Transit - 5BN - ۳ آمریکا بود که نتوانست به مدار برسد و موقع ورود مجدد به جو در شمال ماداگاسکار سوخت. در آن رویداد سوخت پلوتونیوم فلزی در باتری اتمی SNAP - 9A ماهواره به جو زمین بر فراز نیمکره شمالی تزریق و ردی از پلوتونیم ۲۳۸ چند ماه بعد در محل یافت شد.