پلاگ قابل ذوب

پلاگ قابل ذوب یک استوانه رزوه دار فلزی است که معمولاً از برنز ، برنج یا برنج قرمز ساخته شده که سوراخی مخروطی شکل در طول آن وجود دارد. این سوراخ با یک فلز با نقطه ذوب پایین مهر و موم شده است که در صورت رسیدن به دمای از پیش تعیین شده و بالا، از بین می رود. استفاده اولیه از پلاگ قابل ذوب به عنوان یک اقدام احتیاطی ایمنی در برابر سطوح پایین آب در دیگ های بخار بود، اما به تدریج کاربردهای استفاده از آن به سایر مخازن بسته مانند سیستم های تهویه مطبوع و مخازن برای انتقال گازهای خورنده و ال پی جی گسترش یافت.
یک پلاگ قابل ذوب به عنوان یک سوپاپ اطمینان زمانی که دماهای خطرناک - به جای فشارهای خطرناک - در یک ظرف بسته به وجود می آیند عمل می کند. در دیگ های بخار، پلاگ قابل ذوب به صفحه بالایی جعبه آتش پیچ می شود که معمولاً حدود یک اینچ ( ۲۵ میلیمتر ) در فضای آب بالای آن امتداد می یابد. هدف آن این است که در مواقعی که سطح آب به طور خطرناکی پایین می آید، به عنوان آخرین گزینه ایمنی عمل کند: هنگامی که بالای پلاگ از آب خارج شود، بیش از حد گرم شده، و هسته با نقطه ذوب پایین آن ذوب می شود و همزمان با ایجاد صدا سبب انتشار بخار به داخل جعبه آتش برای هشدار دادن به اپراتورها قبل از خشک شدن کامل بالای جعبه آتش - که می تواند منجر به خرابی فاجعه بار دیگ شود - می شود. دمای گازهای دودکش در جعبه آتش موتور بخار می تواند به ۵۵۰ درجه سانتیگراد برسد، که در آن دما مس، که از نظر تاریخی بیشتر جعبه های آتش از آن ساخته شده اند، نرم می شود و دیگر نمی تواند فشار دیگ را حفظ کند و اگر آب به سرعت در دیگ ریخته نشود و آتش خاموش شود، انفجار شدیدی ایجاد می شود. . [ ۱] سوراخ داخل پلاگ بسیار کوچکتر از آن است که تأثیر زیادی در کاهش فشار بخار داشته باشد و انتظار نمی رود مقدار آب کمی که از آن عبور می کند تأثیر زیادی در خاموش کردن آتش داشته باشد. [ ۲]
این وسیله در سال ۱۸۰۳ توسط ریچارد ترویتیک، طرفدار موتورهای بخار پرفشار، در نتیجه انفجار در یکی از دیگ های جدیدش اختراع شد. مخالفان او مشتاق بودند که کل مفهوم بخار پرفشار را محکوم کنند، اما ترویتیک ثابت کرد که این حادثه به این دلیل رخ داده است که مسئول مخزن او از پرآب نگه داشتن دیگ بخار غفلت کرده است. او برای مقابله با این انتقادات، اختراع خود را به طور گسترده و بدون ثبت اختراع، منتشر کرد. [ ۳] [ ۴]