پل دواب

تا پیش از نوسازی دوران پهلوی اول، در منطقهٔ هورامان پل های متعددی به روش سنتی و توسط اهالی منطقه ساخته شده بود که از میان آن ها می توان به پلی در نزدیکی روستای شیخان ( پل کران ) ، پلی در نزدیکی روستای وراء ( به همت شیخ محمدعزیز که سالارالدوله در سفری در کنار این پل توقفی کوتاه داشته است ) ، پلی در نزدیکی روستای حجیج و پل مشهور به پردی ملا ( بالاتر از چشمه بل مابین روستای ناو و اسپه ریز ) اشاره کرد.
پل دوآب در دوران پهلوی اول ساخته شده است و بخشی از جادهٔ پاوه - نوسود به شمار می آید که در همان دوران ساخته شد. بر روی یکی از سنگ های دیوار ضلع شرقی پل تاریخ ساخت پل دوآب، سال ۱۳۱۴ حک شده است. بر اساس گفته های اهالی محل، دستور ساخت مسیر مواصلاتی پاوه به نوسود در سفر رضاخان به استان کرمانشاه صادر و برای آن فرصتی مشخص مقرر شده است. به دلیل استفاده از ابزارآلات ساده مانند بیل و کلنگ کار به کندی پیش رفته و مسئولان منطقه متوجه می شوند که اتمام کار در زمان مشخص غیرممکن خواهدبود. بنابراین از سمت نوسود نیز شروع به ساختن جاده می کنند. در نهایت یک قطعات خودروی جیپ را از هم باز کرده و با قاطر به آن سوی رود سیروان انتقال می دهند و سپس با گرفتن عکس و ارسال آن به تهران، مقامات دربار را مجاب می کنند که کار پایان یافته است. ساخت پل نیز بعداً و با تأخیر به پایان می رسد.
براساس شواهد محلی به دلیل سیلاب های شدید رود سیروان، پل دوآب دوبار بار در سیلاب های شدید رودخانه سیروان تخریب و دوباره بازسازی شده است. تاریخ دقیق این دو تخریب مشخص نیست. تخریب اول به دلیل قرارگیری نرده های فلزی دو سوی پل در سطح پایین تر از سطح ماشین رو پل اتفاق افتاده که با وقوع سیلاب این بخش ها تخریب شد. در تعمیر دوبارهٔ پل، نرده های فلزی در بخش فوقانی پل تعبیه شدند.