پل خشکی

پل سرزمینی یا پل خشکی، به اتصال موقت دو قاره یا دو پهنه از خشکی گفته می شود که در گذشته رخ داده و وسیله رفت وآمد جانوران دوران های گذشته را فراهم می کرده است.
پل های سرزمینی گاه بر اثر پایین رفتن سطح آب دریاها سر از آب درمی آورند و گاه بالا رفتن سطح یک قطعه از زمین به خاطر فعالیت های تکتونیکی باعث ایجاد پلی از خشکی می شود.
در واپسین دوره یخبندان، در حدود ۲۰ هزار سال پیش، سطح آب دریاها به پایین ترین سطح رسید و این باعث شد تا در بسیاری نقاط پل هایی از خشکی به وجود بیایند. معروف ترین پل سرزمینی این دوره، پل سرزمینی برینگ است که بین آلاسکا و سیبری به وجود آمد و باعث شد تا نخستین انسان ها بتوانند با گذر از آن پا به قاره آمریکا گذاشته و تمدن های سرخ پوستان را به وجود بیاورند. در همان زمان بریتانیای کبیر هم با ایرلند و قاره اصلی اروپا متصل شده بود.
امروزه نیز می توان برخی از قطعات خشکی را به عنوان پل سرزمینی در نظر گرفت که از آن جمله است: شبه جزیره سینا که آفریقا و آسیا را پیوند می دهد و باریکه خاکی پاناما که آمریکای شمالی و جنوبی را وصل می کند.
نسلی که نوع بشر از آن تکامل یافته احتمالاً موفق شدند از آفریقا از طریق پل خشکی سینا به دیگر نقاط کره زمین برسند.
باریکه خاکی پاناما نمونه ای است از پل های سرزمینی که بر اثر بالا رفتن زمین پدید آمده اند. صفحه تکتونیکی زیر اقیانوس معروف به صفحه کوکوس که در غرب آمریکای مرکزی و جنوبی قرار گرفته با فشار به زیر صفحه آمریکای شمالی رانده شده و قوسی از جزایر متعدد را پدید آورد که بعدها تبدیل به یک پل سرزمینی شدند.