لوئیس پل برمر سوم ( زاده ۳۰ سپتامبر ۱۹۴۱ ) دیپلماتی آمریکایی است. او بیش از هر چیز به دلیل ریاست بر حکومت ائتلاف موقت عراق پس از حملهٔ ایالات متحده به این کشور در سال ۲۰۰۳ مشهور است. او از ۲۱ اردیبهشت ۱۳۸۲ تا ۸ تیر ۱۳۸۳ ( ۱۱ مه ۲۰۰۳ تا ۲۸ ژوئن ۲۰۰۴ ) به عنوان رئیس کشور در عراق حضور داشت.
... [مشاهده متن کامل]
جرج بوش، برمر را در روز نهم مه ۲۰۰۳ به عنوان نمایندهٔ ریاست جمهوری در عراق منصوب کرد. او دو روز بعد جانشین سپهبد جی گارنر شد که مدیر دفتر بازسازی و کمک های انسان دوستانه بود. در ماه ژوئن این دفتر به حکومت ائتلاف موقت تبدیل شد و برمر رئیس اجرایی این حکومت گردید.
برمر به عنوان حاکم غیرنظامی ارشد عراق چند دستور حکومتی صادر کرد. از میان مهم ترین آن ها می توان به دستور شمارهٔ یک اشاره کرد که طبق آن مشارکت اعضای حزب بعث عراق در حکومت ممنوع اعلام شد. وی در دستور دوم ارتش عراق را منحل اعلام کرد.
برمر در ۲۲ تیر ۱۳۸۲ مجوز تشکیل شورای حکومتی عراق را صادر کرد تا «از نمایندگی تمام مردم عراق اطمینان یابد. » او اعضای این شورا را از میان گروه ها و افرادی انتخاب کرد که از حملهٔ آمریکا به عراق حمایت کرده بودند. با این حال برمر حق وتو را در مورد تصمیمات این شورا برای خود حفظ کرد.
در روز ۸ تیر ۱۳۸۳ ساعت ۱۰:۲۶ صبح ( به وقت محلی ) حکومت ائتلاف موقت دو روز پیش از موعد مقرر، به طور رسمی سلطهٔ خود بر سرزمین عراق را به حکومت موقت عراق منتقل کرد. برمر در همان روز عراق را ترک کرد. او در سخنرانی تودیع خود که به طور زنده از تلویزیون عراق پخش می شد گفت: «من عراق را با خوشحالی نسبت به دستاوردهایمان ترک می کنم و مطمئنم که آینده شما پرامید است. بخشی از قلب من همیشه در این سرزمین زیبا میان دو رود با دره های حاصلخیز، کوه های پرشکوه و مردمان شگرف باقی خواهد ماند. »
شیوهٔ حکومت وی بر عراق انتقادهای زیادی را علیه وی برانگیخت. گزارش ها حاکی از آن است که مبالغ بسیار هنگفتی تحت حکومت وی گم شد. تلاش های او برای خصوصی سازی بخش اعظم زیرساخت و منابع زیرزمینی عراق با انتقادهای شدید همراه بوده است. بسیاری تصمیم وی مبنی بر انحلال ارتش را دلیل مهم افزایش حملات تروریستی علیه نیروهای آمریکایی در عراق می دانند.
پس از برمر، جان نگروپونت به عنوان عالی ترین مقام غیرنظامی در عراق انتخاب شد.
... [مشاهده متن کامل]
جرج بوش، برمر را در روز نهم مه ۲۰۰۳ به عنوان نمایندهٔ ریاست جمهوری در عراق منصوب کرد. او دو روز بعد جانشین سپهبد جی گارنر شد که مدیر دفتر بازسازی و کمک های انسان دوستانه بود. در ماه ژوئن این دفتر به حکومت ائتلاف موقت تبدیل شد و برمر رئیس اجرایی این حکومت گردید.
برمر به عنوان حاکم غیرنظامی ارشد عراق چند دستور حکومتی صادر کرد. از میان مهم ترین آن ها می توان به دستور شمارهٔ یک اشاره کرد که طبق آن مشارکت اعضای حزب بعث عراق در حکومت ممنوع اعلام شد. وی در دستور دوم ارتش عراق را منحل اعلام کرد.
برمر در ۲۲ تیر ۱۳۸۲ مجوز تشکیل شورای حکومتی عراق را صادر کرد تا «از نمایندگی تمام مردم عراق اطمینان یابد. » او اعضای این شورا را از میان گروه ها و افرادی انتخاب کرد که از حملهٔ آمریکا به عراق حمایت کرده بودند. با این حال برمر حق وتو را در مورد تصمیمات این شورا برای خود حفظ کرد.
در روز ۸ تیر ۱۳۸۳ ساعت ۱۰:۲۶ صبح ( به وقت محلی ) حکومت ائتلاف موقت دو روز پیش از موعد مقرر، به طور رسمی سلطهٔ خود بر سرزمین عراق را به حکومت موقت عراق منتقل کرد. برمر در همان روز عراق را ترک کرد. او در سخنرانی تودیع خود که به طور زنده از تلویزیون عراق پخش می شد گفت: «من عراق را با خوشحالی نسبت به دستاوردهایمان ترک می کنم و مطمئنم که آینده شما پرامید است. بخشی از قلب من همیشه در این سرزمین زیبا میان دو رود با دره های حاصلخیز، کوه های پرشکوه و مردمان شگرف باقی خواهد ماند. »
شیوهٔ حکومت وی بر عراق انتقادهای زیادی را علیه وی برانگیخت. گزارش ها حاکی از آن است که مبالغ بسیار هنگفتی تحت حکومت وی گم شد. تلاش های او برای خصوصی سازی بخش اعظم زیرساخت و منابع زیرزمینی عراق با انتقادهای شدید همراه بوده است. بسیاری تصمیم وی مبنی بر انحلال ارتش را دلیل مهم افزایش حملات تروریستی علیه نیروهای آمریکایی در عراق می دانند.
پس از برمر، جان نگروپونت به عنوان عالی ترین مقام غیرنظامی در عراق انتخاب شد.
