( پل بابارکن الدین ) پلی است که بامر شاه عباس دوم در سر راه اصفهان بشیراز ساخته شده و آنرا بنامهای مختلف : پل شیرازپل خواجوپل گبرها پل حسن آباد و پل امیر حسن بیک ( زیرا یک قسمت از پل را که تمام از سنگ است امیر حسن بیک آق قوینلو ساخته و طبقه دوم را شاه عباس از آجربناکرده است. ) دو چیز شاه را تشویق کردکه دراین محل پل بسازد یکی صفا و منظره رودخانه دیگری مجاورت محله گبرهابان مکان تا آنان از روی پل رفت و آمد کنند و دیگر به خیابان بزرگ چهارباغ نروند زیرا که از روی این پل راهشان بشهر بسیار نزدیکتر میشد . این پل از ۱٠۵۲ تا ۱٠۷۷ هجری ساخته شد و باپل الله وردیخان قریب دو هزار ذرع فاصله دارد و دارای ۲۱ دهنه میباشد . جلو دهنه هر چشمه کشویی سنگی وجود دارد که آنرا با تخته چوبی میشود گرفت تا آب رودخانه بالا بیاید. در زیر پل سکوهای وسیعی ساخته شده که هنگام کمی آب و در فصل تابستان مردم در آنجامی نشینند.روی پل در وسط خیابان وسیعی دارد و در طرفین آن غرفه هایی ساخته شده و دروسط پل عمارت دو طبقه گچ بری شده بنا کرده اند که گچ بری و نقاشیهای آن از بین رفته ولی اخیرا تعمیر کرده اند . طول پل ۱۲۶ متروعرض هر یک ازدهنه ها ۳/۴مترمیباشد.
