اگر پند من یک به یک نشنوی
بفرجام کارت پشیمان شوی.
فردوسی.
پشیمان شد از کشتن موبدان ز درگاه کم گشتن بخردان.
فردوسی.
گر از گفته خود پشیمان شوی چو درماندگان سوی درمان شوی.
فردوسی.
پشیمان نشد هر که نیکی گزیدکه بد زاب دانش نیارد مزید.
فردوسی.
بخواب اندرست آنکه بیکار گشت پشیمان شود چونکه بیدار گشت.
فردوسی.
چو خشم آوری هم پشیمان شوی بپوزش نگهبان درمان شوی.
فردوسی.
چو آزرده گشتی تو ای پیلتن پشیمان شدم خاکم اندر دهن.
فردوسی.
که هرکس که بردارد از راه سنگ پشیمان شود زانکه دارد بچنگ
وگر برندارد پشیمان شود
ز هردو به دل سوی درمان شود.
فردوسی.
وزانروی بهرام شد پر ز دردپشیمان شده زانهمه کارکرد.
فردوسی.
همی راند بهرام پیش اندرون پشیمان شده دل پر از درد و خون.
فردوسی.
هم آنگاه من زان پشیمان شدم دلم خسته شد سوی درمان شدم.
فردوسی.
چو رستم بنزدیک توران رسیدپشیمان شد آه از جگر برکشید.
فردوسی.
پشیمان شد از کشتن یار خویش کزان تیره دانست بازار خویش.
فردوسی.
برآنم که بینی پشیمان شوی وزین کردهها سوی درمان شوی.
فردوسی.
شما زین گذشته پشیمان شویدبنوی دگر باز پیمان شوید.
فردوسی.
پشیمان شوی زین بروز درازبپیچی همانا بگرم و گداز.
فردوسی.
پشیمان شد از رای و کردار خویش همه تیره دانست بازار خویش.
فردوسی.
مکن ای جهاندار و باز آر هوش پشیمان شود مرد بیهوده کوش.
فردوسی.
چون روزگاری برآمد هرون پشیمان شد از برانداختن برمکیان. ( تاریخ بیهقی ). تغیر ندهم بهیچ چیز از آنها که وقت بیعت مذکور شده و برنگردم از آن هرگز و پشیمان نشوم هیچوقت. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 316 ). چون آتش خشم بنشست پشیمان میشوم. ( تاریخ بیهقی ). آخر سلطان بحسنک داد و پشیمان شد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 373 ).بیشتر بخوانید ...