پشتک زن. [ پ ُت َ زَ ] ( نف مرکب ) آنکه با پشتک بر آب پرد. آنکه باپشتک بجهد. رفتار با پشتک. || چهارپائی که بسبب مرض پشتک رفتار معیوب دارد و پای زند: اتان رُموح برجلها؛ ای نفوح. اتان ضحور؛ خرماده پشتکزن.
فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱- پشتک زننده . ۲- چهار پایی که بسبب مرض پشتک رفتار معیوب دارد و پای زند .
