پشتواره. [ پ ُ رَ / رِ ] ( اِ مرکب ) مقداری باشد از هر چیز که یک کس به پشت تواند برداشت و از جائی بجائی تواند برد و آنرا پشتاره نیز گویند. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( غیاث اللغات ). آن مقدار باشداز بار که بدوش و پشت برتوان گرفت. ( صحاح الفرس ). آنچه از بار که یک تن بر پشت دارد. باری کوچک بر پشت کسی. کوله بار. بار. شُغنة. حال. وِزر. ضِمامة. اضمامة. اضبارة. ( منتهی الارب ) : مال بدست کردم تا تو کافردل پشتواره بندی و ببری. ( کلیله و دمنه ). هرکه را روی چون گلش باید مدتی خار پشتواره کند.
عطار.
طُن ؛ پشتواره نی و هیزم و مانند آن. ( منتهی الارب ). طَوِی ؛ پشتواره ای از سلاح و متاع. کارَة؛ پشتواره جامه و طعام. عکم ؛ پشتواره جامه. ( منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
پشتباره، پشتاره، پشته، کوله بار ( اسم ) آن مقدار بار که با پشت توان حمل کرد پشتاره کوله بار .
فرهنگ معین
(پُ رِ ) (اِمر. ) آن اندازه بار که با پشت توان حمل کرد.
فرهنگ عمید
باری که بتوان آن را به پشت برداشت، پشته، کوله بار.
مترادف ها
knapsack(اسم)
کوله پشتی، چنته، کوله بار، توشه دان، پشت واره
فارسی به عربی
حقیبة
پیشنهاد کاربران
منبع. عکس فرهنگ پاشنگ زبان های ترکی�در چند مرحله بر�زبان فارسی�تأثیر گذاشته است. نخستین تأثیر زبان ترکی بر پارسی، در زمان حضور سربازان تُرک در ارتش�سامانیان�روی داد. پس از آن، در زمان فرمان روایی�غزنویان، �سلجوقیان�و پس از�حملهٔ مغول، تعداد بیشتری�وام واژهٔ�ترکی به زبان فارسی راه یافت؛ اما بیشترین راه یابی واژه های ترکی به زبان فارسی در زمان فرمانروایی�صفویان، که ترکمانان�قزلباش�در تأسیس آن نقش اساسی داشتند، و�قاجاریان�بر ایران بود. ... [مشاهده متن کامل]
• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴ • تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴ • حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است ) • فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵ • غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶ • فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹