پسرم را بزرگ نکردم تا سرباز شود ترانه ای آمریکایی و ضد جنگ است که تأثیر به سزایی در جنبش پاسیفیسم داشت، جنبشی که پیش از ورود ایالات متحده به جنگ جهانی اول رایج شده بود. آلفرد برایان ترانه سرا برای نوشتن این آهنگ با آل پیانتادوسی آهنگ ساز همکاری کرد. دنباله ای برای این ترانه ساخته شد و مورد تقلید بسیاری از ترانه های دیگر قرار گرفت. در عین حال بارها نقیضه هایی برایش سروده شد. [ ۱]
ترانه ضجه ها و شیون های مادر تنهایی است که پسرش را در جنگ از دست داده است.
پسرم را بزرگ نکردم تا سرباز شود او را بزرگ کردم تا مایهٔ غرور و خوشی ام باشد
او راجع به پلیدی جنگ صحبت می کند، جنگی که سربازانش پسران مادران مختلف هستند و یکدیگر را با تفنگ می کشند. نزاع بین کشورها باید از طریق حکمیت و داوری حل شود و نه با شمشیر و اسلحه. پیروزی در جنگ برای تسلی دادن مادری که پسرش را در آن از دست داده و خانه اش ویران شده کفایت نمی کند. جنگ به پایان می رسید اگر همهٔ مادران می گفتند که ما پسرانمان را بزرگ نکرده ایم تا سرباز شوند. بنابراین ظاهراً ترانه جنبش های خواهان حق رأی برای زنان و پاسیفیکیسم را به هم مربوط می سازد. [ ۱]
پسرم را بزرگ نکردم تا سرباز شود به اندازه ای به تقویت جنبش ضد جنگ کمک کرد که این جنبش را از نظر سیاسی به سطح ملی رساند. موفقیت ترانه و قدرت سیاسی که به دنبال داشت، طرفدارانی را به سوی جنبش پاسیفیسم جذب کرد که پیشتر اولویت هایشان مسائل دیگری بود. جنوبی هایی که مخالف بازسازی بودند سعی کردند روی حس تنفر از جنگ در اروپا که شایع شده بود، موج سواری کنند و بدین گونه استدلال کنند که جنگ داخلی آمریکا دیگر قابل توجیه نیست. زنانی که خواهان حق رأی بودند نیز به خاطر پتانسیل سیاسی جنبش صلح و قدرت نفوذش در مبارزات برای کسب حق رأی برای زنان به این جنبش پیوستند. این ترانه به همراه ترانهٔ کشور خدا که در اواخر ۱۹۳۰ ساخته شده، نشان داد که موسیقی مشهور آمریکایی عموماً «گرایش های انزواطلبانه مردم ایالات متحده را منعکس می کند» و ترانه سراهای طرفدار جنگ به ندرت موفق می شوند. [ ۱]
در ۱۹۶۸ باند الی رادیش نسخهٔ راک کشور یاغی به روز شده ای از این ترانه را در اعتراض به جنگ ویتنام ضبط کرد. آلبوم کاپیتول رکوردزشان نیز همین عنوان را داشت. [ ۱]
در آغاز انتشار ترانه، سیاست مداران برجسته به این ترانه به دلیل طرفداری از جنبش پاسیفیسم و فمینیسم حمله کردند. تئودور روزولت اظهار می داشت: «احمق هایی که ترانه ای به نام پسرم را بزرگ نکردم تا سرباز شود را تحسین می کنند، همان افرادی هستند که در قلب هایشان ترانه ای با نام دخترم را بزرگ نکردم تا مادر شود را تحسین می کنند. »[ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفترانه ضجه ها و شیون های مادر تنهایی است که پسرش را در جنگ از دست داده است.
پسرم را بزرگ نکردم تا سرباز شود او را بزرگ کردم تا مایهٔ غرور و خوشی ام باشد
او راجع به پلیدی جنگ صحبت می کند، جنگی که سربازانش پسران مادران مختلف هستند و یکدیگر را با تفنگ می کشند. نزاع بین کشورها باید از طریق حکمیت و داوری حل شود و نه با شمشیر و اسلحه. پیروزی در جنگ برای تسلی دادن مادری که پسرش را در آن از دست داده و خانه اش ویران شده کفایت نمی کند. جنگ به پایان می رسید اگر همهٔ مادران می گفتند که ما پسرانمان را بزرگ نکرده ایم تا سرباز شوند. بنابراین ظاهراً ترانه جنبش های خواهان حق رأی برای زنان و پاسیفیکیسم را به هم مربوط می سازد. [ ۱]
پسرم را بزرگ نکردم تا سرباز شود به اندازه ای به تقویت جنبش ضد جنگ کمک کرد که این جنبش را از نظر سیاسی به سطح ملی رساند. موفقیت ترانه و قدرت سیاسی که به دنبال داشت، طرفدارانی را به سوی جنبش پاسیفیسم جذب کرد که پیشتر اولویت هایشان مسائل دیگری بود. جنوبی هایی که مخالف بازسازی بودند سعی کردند روی حس تنفر از جنگ در اروپا که شایع شده بود، موج سواری کنند و بدین گونه استدلال کنند که جنگ داخلی آمریکا دیگر قابل توجیه نیست. زنانی که خواهان حق رأی بودند نیز به خاطر پتانسیل سیاسی جنبش صلح و قدرت نفوذش در مبارزات برای کسب حق رأی برای زنان به این جنبش پیوستند. این ترانه به همراه ترانهٔ کشور خدا که در اواخر ۱۹۳۰ ساخته شده، نشان داد که موسیقی مشهور آمریکایی عموماً «گرایش های انزواطلبانه مردم ایالات متحده را منعکس می کند» و ترانه سراهای طرفدار جنگ به ندرت موفق می شوند. [ ۱]
در ۱۹۶۸ باند الی رادیش نسخهٔ راک کشور یاغی به روز شده ای از این ترانه را در اعتراض به جنگ ویتنام ضبط کرد. آلبوم کاپیتول رکوردزشان نیز همین عنوان را داشت. [ ۱]
در آغاز انتشار ترانه، سیاست مداران برجسته به این ترانه به دلیل طرفداری از جنبش پاسیفیسم و فمینیسم حمله کردند. تئودور روزولت اظهار می داشت: «احمق هایی که ترانه ای به نام پسرم را بزرگ نکردم تا سرباز شود را تحسین می کنند، همان افرادی هستند که در قلب هایشان ترانه ای با نام دخترم را بزرگ نکردم تا مادر شود را تحسین می کنند. »[ ۱]
