پسران شیکاگو گروهی از اقتصاددانان شیلیایی شناخته شده در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی بودند. اکثر آنها در دپارتمان اقتصاد دانشگاه شیکاگو زیر نظر و میلتون فریدمن و آرنولد هاربرگر یا در دانشگاه کاتولیک پاپی شیلی تحصیل کردند. این اقتصاددانان پس از پایان تحصیلات خود در ایالات متحده و در حین بازگشت به آمریکای لاتین، در بسیاری از دولت های آمریکای جنوبی از جمله، به طور برجسته، دیکتاتوری نظامی شیلی ( ۱۹۷۳–۱۹۹۰ ) و به عنوان مشاوران اقتصادی منتصب و بسیاری به بالاترین مناصب در داخل آن دولت ها رسیدند. [ ۱] در حالی که بنیاد هریتج آن ها را دلیل اصلی تبدیل شیلی به بهترین اقتصاد آمریکای لاتین و یکی از مناسب ترین حوزه های قضایی جهان می داند، منتقدان به افزایش شدید بیکاری که می تواند به سیاست های ضد تورمی که به توصیه پسران شیکاگو اجرا شده است نسبت داده شود، اشاره می کنند. [ ۲] سیاست های اقتصادی رونالد ریگان و مارگارت تاچر تحت تأثیر سیاست ها و اصلاحات اقتصادی در شیلی بودند. [ ۳]
اصطلاح «پسران شیکاگو» حداقل در اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی[ ۴] برای توصیف اقتصاددانان آمریکای لاتین استفاده می شد. پسران شیکاگو با نظریه های اقتصادی لیبرالی که در دانشگاه شیکاگو تدریس و مطالعه می کردند شناخته می شوند هرچند برخی از آنها مدرک خود را در هاروارد یا دانشگاه MIT دریافت کرده بودند. آنها از مقررات زدایی گسترده، خصوصی سازی و دیگر سیاست های بازار آزاد برای اقتصادهای کنترل شده حمایت می کردند. پسران شیکاگو به عنوان رهبران اصلاحات اولیه شیلی در دوران حکومت ژنرال آگوستو پینوشه، به شهرت رسیدند. [ ۴] میلتون و رز فریدمن در خاطرات خود از اصطلاح «پسران شیکاگو» در شرح حال خود استفاده کرده اند: «در سال ۱۹۷۵، زمانی که تورم همچنان بیداد می کرد و رکود جهانی باعث رکود در شیلی شده بود، ژنرال پینوشه به «پسران شیکاگو» روی آورد؛ او چندین نفر از آنها را به سمت های قدرتمندی در مناصب دولتی منصوب کرد. »[ ۵]
موفقیت اقتصادی پسران شیکاگو نقش مهمی در تقویت موقعیت سیاسی رژیم پینوشه در خارج از کشور داشت. معجزه شیلی توجه مثبت زیادی را برای دولت پینوشه به خود جلب کرد و به پینوشه اجازه داد تا سرکوب سیاسی خود را بدون محکومیت متحدان اقتصادیش اعمال کند. سیاست های جدیدی مانند تعدیل ساختاری، تجارت آزاد و کاهش مالیات ها در میان گروه های سیاسی محافظه کار در سراسر جهان غرب بسیار محبوب شد. این سیاست ها در نهایت از طریق رهبران محافظه کار آنها به ایالات متحده و بریتانیا گسترش یافتند. شیلی یکی از اولین کشورهایی بود که این سیاست ها را پذیرفت. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاصطلاح «پسران شیکاگو» حداقل در اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی[ ۴] برای توصیف اقتصاددانان آمریکای لاتین استفاده می شد. پسران شیکاگو با نظریه های اقتصادی لیبرالی که در دانشگاه شیکاگو تدریس و مطالعه می کردند شناخته می شوند هرچند برخی از آنها مدرک خود را در هاروارد یا دانشگاه MIT دریافت کرده بودند. آنها از مقررات زدایی گسترده، خصوصی سازی و دیگر سیاست های بازار آزاد برای اقتصادهای کنترل شده حمایت می کردند. پسران شیکاگو به عنوان رهبران اصلاحات اولیه شیلی در دوران حکومت ژنرال آگوستو پینوشه، به شهرت رسیدند. [ ۴] میلتون و رز فریدمن در خاطرات خود از اصطلاح «پسران شیکاگو» در شرح حال خود استفاده کرده اند: «در سال ۱۹۷۵، زمانی که تورم همچنان بیداد می کرد و رکود جهانی باعث رکود در شیلی شده بود، ژنرال پینوشه به «پسران شیکاگو» روی آورد؛ او چندین نفر از آنها را به سمت های قدرتمندی در مناصب دولتی منصوب کرد. »[ ۵]
موفقیت اقتصادی پسران شیکاگو نقش مهمی در تقویت موقعیت سیاسی رژیم پینوشه در خارج از کشور داشت. معجزه شیلی توجه مثبت زیادی را برای دولت پینوشه به خود جلب کرد و به پینوشه اجازه داد تا سرکوب سیاسی خود را بدون محکومیت متحدان اقتصادیش اعمال کند. سیاست های جدیدی مانند تعدیل ساختاری، تجارت آزاد و کاهش مالیات ها در میان گروه های سیاسی محافظه کار در سراسر جهان غرب بسیار محبوب شد. این سیاست ها در نهایت از طریق رهبران محافظه کار آنها به ایالات متحده و بریتانیا گسترش یافتند. شیلی یکی از اولین کشورهایی بود که این سیاست ها را پذیرفت. [ ۶]
wiki: پسران شیکاگو