پِسْتالوزی، یوهان (۱۷۴۶ـ۱۸۲۷)(Pestalozzi, Johann)
مُصلح آموزشیِ سوئیسی. نظریه هایش زمینه ای برای تعلیمات ابتدایی جدید فراهم آورد. پستالوزی در زوریخ، متولد شد و در دانشگاه زوریخ تحصیل کرد. در ۱۷۷۵، متأثر از آثار ژان ژاک روسو، فیلسوف فرانسوی، با افتتاح مدرسه ای برای کودکانِ فقیرِ شهرکِ اقامتگاهش در نزدیکی زوریخ، آزمایش های خود را در زمینۀ آموزش و پرورش آغاز کرد. پس از پنج سال، برنامه به سبب فقدان سرمایۀ کافی رها شد. ولی پستالوزی، پس از آن به مدت بیست سال، در همان شهرک باقی ماند و نظریه های خود را صورت بندی کرد و دو کتاب نوشت: ساعات شبانۀ یک خلوت نشین (۱۷۸۱) که مجموعه ای است از اظهارنظرهای حکیمانه دربارۀ آموزش و پرورش و زندگی؛ ولئونارد و گرتروده (۴ جلد، ۱۷۸۱ـ۱۷۸۵) که رُمانی است آموزشی در شرح نظریه های او دربارۀ اصلاح اجتماعی از طریق آموزش و پرورش. در ۱۷۹۸، مدرسه ای برای یتیمان در اشتانس تأسیس کرد که پس از چند ماه بسته شد. در ۱۷۹۹، مدرسه ای در بورکدورف گشود و در ۱۸۰۵ آن را به ایوردون منتقل کرد. در این مدرسه، که شاگردانی از سراسر اروپا در آن حضور داشتند، برای بیست سال نظام آموزشی پستالوزی در آن به کارگرفته می شد. در این نظام، کودک از راه عمل و مشاهده و از طریق کاربردِ طبیعی حواس به یادگیری هدایت می شود. فریدریش فروبل، مربی آلمانی و بنیادگذار نهضت کودکستان، از ۱۸۰۶ تا ۱۸۱۰، در مدرسۀ یادشده تدریس کرد و از روش های پستالوزی تأثیر پذیرفت. پستالوزی بر فردیّت کودک تأکید می کرد و لازم می دانست که معلمان، به جای تلاش برای کاشتن بذر دانش، چگونگی شکوفاساختن آن را فراگیرند. سرانجام، عقاید او در نظام های تعلیمات ابتدایی دنیای غرب، به ویژه در حوزۀ تربیت معلم، تأثیر گذاشت. از آخرین کتاب هایش: چگونه گرتروده به فرزندانش درس می دهد (۱۸۰۱) که جزوه ای آموزشی به صورت نامه است؛ آواز قو (۱۸۲۶) که زندگی نامۀ خودنوشت اوست. ترجمۀ انگلیسی بیشتر آثار پستالوزی در کتابی با ناممجموعۀ نوشته های آموزشی پستالوزی انتشار یافته است (۱۹۱۲).
مُصلح آموزشیِ سوئیسی. نظریه هایش زمینه ای برای تعلیمات ابتدایی جدید فراهم آورد. پستالوزی در زوریخ، متولد شد و در دانشگاه زوریخ تحصیل کرد. در ۱۷۷۵، متأثر از آثار ژان ژاک روسو، فیلسوف فرانسوی، با افتتاح مدرسه ای برای کودکانِ فقیرِ شهرکِ اقامتگاهش در نزدیکی زوریخ، آزمایش های خود را در زمینۀ آموزش و پرورش آغاز کرد. پس از پنج سال، برنامه به سبب فقدان سرمایۀ کافی رها شد. ولی پستالوزی، پس از آن به مدت بیست سال، در همان شهرک باقی ماند و نظریه های خود را صورت بندی کرد و دو کتاب نوشت: ساعات شبانۀ یک خلوت نشین (۱۷۸۱) که مجموعه ای است از اظهارنظرهای حکیمانه دربارۀ آموزش و پرورش و زندگی؛ ولئونارد و گرتروده (۴ جلد، ۱۷۸۱ـ۱۷۸۵) که رُمانی است آموزشی در شرح نظریه های او دربارۀ اصلاح اجتماعی از طریق آموزش و پرورش. در ۱۷۹۸، مدرسه ای برای یتیمان در اشتانس تأسیس کرد که پس از چند ماه بسته شد. در ۱۷۹۹، مدرسه ای در بورکدورف گشود و در ۱۸۰۵ آن را به ایوردون منتقل کرد. در این مدرسه، که شاگردانی از سراسر اروپا در آن حضور داشتند، برای بیست سال نظام آموزشی پستالوزی در آن به کارگرفته می شد. در این نظام، کودک از راه عمل و مشاهده و از طریق کاربردِ طبیعی حواس به یادگیری هدایت می شود. فریدریش فروبل، مربی آلمانی و بنیادگذار نهضت کودکستان، از ۱۸۰۶ تا ۱۸۱۰، در مدرسۀ یادشده تدریس کرد و از روش های پستالوزی تأثیر پذیرفت. پستالوزی بر فردیّت کودک تأکید می کرد و لازم می دانست که معلمان، به جای تلاش برای کاشتن بذر دانش، چگونگی شکوفاساختن آن را فراگیرند. سرانجام، عقاید او در نظام های تعلیمات ابتدایی دنیای غرب، به ویژه در حوزۀ تربیت معلم، تأثیر گذاشت. از آخرین کتاب هایش: چگونه گرتروده به فرزندانش درس می دهد (۱۸۰۱) که جزوه ای آموزشی به صورت نامه است؛ آواز قو (۱۸۲۶) که زندگی نامۀ خودنوشت اوست. ترجمۀ انگلیسی بیشتر آثار پستالوزی در کتابی با ناممجموعۀ نوشته های آموزشی پستالوزی انتشار یافته است (۱۹۱۲).
wikijoo: پستالوزی،_یوهان_(۱۷۴۶ـ۱۸۲۷)