پست راک

پُست - راک ( به انگلیسی: Post - rock ) شاخه ای از موسیقی راک و نوعی از راک تجربی[ ۱] است که در آن سازهای معمولِ سبک راک نقش اصلی را ایفا می کنند، اما ریتمها، هارمونیها و ملودیها و آکوردهایی که در پست راک نواخته می شوند ، به طورِ سنتی در راک یافت نمی شوند. موسیقی پست راک به طور معمول بدون کلام است. این سبک بعد از کارهای گروه تاک تاک با سرپرستی مارک هالیس شناخته شد. در واقع سبک تجربی این گروه بود و بعدها به نام پست - راک خوانده شد. [ ۲]
باور بر این است که کلمه پست راک توسط سایمون رینولدز [ الف] در مروری که از وی بر روی آلبوم Hex از گروه بارک سایکوسیس در مجله Mojo در مارس ۱۹۹۴ منتشر شد، ابداع شده است. وی توضیح می دهد که این یک نوع موسیقی است برای «استفاده از آلات موسیقی راک، برای اهداف غیرراک و استفاده از گیتار برای ابراز طنین و بافت و نه ریف و آکورد».
به نظر می رسد که سبک پست راک از گروه ولوت آندرگراوند در دهه ۱۹۶۰ تأثیر زیادی گرفته باشد. گروه بریتانیایی ( Public Image Ltd ( PiL نیز جزو پیشگامان این سبک محسوب می شوند، که ان ام ئی آن ها را «اولین گروه مسلم پست راک» نامیده است. [ ۳]
گروه های اوایل این دهه، مانند اسلینت، تاک تاک، بارک سایکوسیس، استریولب و تورتس گروه های تأثیرگذاری برای سبک پست راک شناخته شدند. گفته می شود دو آلبوم اسپایدرلند از اسلینت و آلبوم روح عدن ( Spirit of Eden ) از تاک تاک منجر به تولد سبک پست راک شدند.
در آغاز دهه ۲۰۰۰، به نظر می رسید که سبک پست راک کم کم جذابیت خود را از دست داده است. این اتفاق بیشتر به خاطر انتقادهایی که علیه این سبک موسیقی شد رخ داد. برخی از گروه هایی که به عنوان گروه پست راک شناخته می شدند، مانند Cul de Sac، تورتس و ماگوای عنوان پست راک را برای خود رد کردند. طیف وسیع سبک هایی که پست راک شامل آن ها می شد، از مفید بودن این عبارت می کاست. با وجود نقد موجود بر این عبارت، گروه سیگور روس با انتشار آلبوم شروع خوب جزو مشهورترین گروه های دهه ۲۰۰۰ شد. شهرت ها آن ها را می توان بیشتر به رفتن آن ها به سمت یک موسیقی راک محور که ساختار ساده ای داشت و بیشتر از عناصر موسیقی پاپ استفاده می کرد، دانست. گروه هایی مانند دیس ویل دستروی یو، Explosions in the Sky, Do Make Say Think و مونو را می توان از گروه های مشهور پست راک در این هزاره دانست.