پساسرمایه داری

پساسرمایه داری ( به انگلیسی: Post - capitalism ) حالتی است که در آن نظام های اقتصادی جهان را دیگر نمی توان به عنوان اشکال سرمایه داری توصیف کرد. افراد و ایدئولوژیهای سیاسی مختلف در مورد اینکه چه چیزی می تواند چنین جهانی را تعریف کند، حدس و گمان هایی را طرح کرده اند. براساس نظر برخی مارکسیست کلاسیک و برخی دیگر نظریه های تکامل اجتماعی می توانند این مهم را برعهده گیرند. جوامع پساسرمایه داری ممکن است در نتیجه تکامل «خود به خودی» به وجود بیایند تا سرمایه داری منسوخ شود. برخی از اندیشمندان مدل هایی را برای جایگزینی سرمایه داری پیشنهاد می کنند که از برجسته ترین آنها می توان از سوسیالیسم، آنارشیسم و رشدزدایی نام برد.
در سال ۱۹۹۳، پیتر دراکر در کتاب جامعه پساسرمایه داری تکامل احتمالی جامعه سرمایه داری را تشریح کرد. [ ۱] در این کتاب می نویسد دانش، به جای سرمایه، زمین یا نیروی کار، پایه و منشأ جدید ثروت شده است. بر خلاف بورژوازی یا سرمایه داران و پرولتاریا یا کارگرانِ جامعهٔ سرمایه داری، از طبقات جامعهٔ پساسرمایه داری انتظار می رود به کارگران دانش یا کارگران خدماتی تقسیم شوند. دراکر در سال ۱۹۹۳ در این کتاب پیش بینی کرده بود تحول جامعه به پساسرمایه داری در سال های ۲۰۱۰–۲۰۲۰ تکمیل خواهد شد. او همچنین بازاندیشی مفهوم مالکیت معنوی را با ایجاد نظام صدور مجوز جهانی بررسی کرده است. [ ۲] مصرف کنندگان برای پرداخت هزینه، شریک می شوند ولی تولیدکنندگان تصور می کنند همه چیز از طریق شبکه های اجتماعی بازتولید و آزادانه توزیع می شود.
در سال ۲۰۱۵، به گفته پل میسون افزایش نابرابری درآمد، تکرار چرخه های رونق و رکود و مشارکت سرمایه داری در تغییر آب و هوایی سبب شد تا اقتصاددانان، اندیشمندان سیاسی و فیلسوفان به طور جدی بررسی چگونگی ظاهر و عملکرد جامعه پساسرمایه داری را شروع کنند. انتظار می رود پساسرمایه داری با پیشرفت های بیشتر در اتوماسیون و فناوری اطلاعات امکان پذیر شود – که هر دو به طور مؤثر سبب می شوند هزینه های تولید کم و حتی صفر شوند. [ ۳]
نیک سرنیچک و الکس ویلیامز بحرانی را در توانایی و تمایل سرمایه داری برای به کارگیری تمام اعضای جامعه شناسایی و استدلال می کنند جمعیت رو به رشدی از مردم هستند که کار رسمی ندارند، مزدبگیرند، با حداقل مزایای رفاهی و کار غیررسمی امرار معاش می کنند یا با وسایل غیرقانونی زندگی می کنند. [ ۴]