پزشکی فیزیکی و توانبخشی

طب فیزیکی و توانبخشی یک رشتهٔ پزشکی تخصصی بالینی است که به پیشگیری، تشخیص، درمان و توانبخشی بیماریهای مختلف می پردازد. فارغ التحصیلان پزشکی بعد از پایان دوره عمومی ، بمدت چهار سال دوره تخصص طب فیزیکی و توانبخشی را می گزرانند. در حال حاضر جزو رشته های پرطرفدار است.
استفاده از وسایل و مواد فیزیکی در درمان بیماری ها ریشه در تاریخ بشر دارد اما توجه روزافزون به این نوع درمان و گسترش اطلاعات علمی در این زمینه باعث شد از سال ۱۹۴۷ بورد تخصصی رشته طب فیزیکی و توانبخشی در آمریکا تصویب شود. در حال حاضر طب فیزیکی و توانبخشی شامل سه بخش طب توانبخشی، طب فیزیکی و الکترودیاگنوز است. این رشته به صورت مختصر «فیزیاتری» Physiatry و متخصصین این رشته «فیزیاتریست» Physiatrist نام دارند که از لغت یونانی physikos به معنای «فیزیک» و iatreia به معنای «هنر درمان» گرفته شده است. فیزیاتریست از درمانهای غیر داروئی در کنار سایر درمانهای متداول در درمان بیماری ها استفاده می کند و علاوه بر درمان بیماری در جهت رسیدن به حداکثر عملکرد بیمار و بهبود کیفیت زندگی تلاش می نماید.
طب فیزیکی یا استفاده از روش های فیزیکی شامل گرما، سرما، آب درمانی، ماساژ، مانیپولاسیون و جریان های الکتریکی از گذشته دور مورد استفاده بشر بوده و در نوشته های بقراط در ۴۰۰ سال قبل از میلاد به آن ها اشاره شده است. طب توانبخشی به معنی حفظ حداکثر عملکرد جسمی، روحی و اجتماعی فرد است.
سال ۱۹۲۰ پزشکانی که فیزیوتراپی نیز بکار می بردند انجمن جداگانه ای تشکیل دادند و سپس با تلاش این افراد انجمن طب فیزیکی تشکیل شد. در حال حاضر ۱۰۰۰۰ متخصص طب فیزیکی در جهان فعالیت می کنند و در ایران تا سال ۱۳۹۴ حدود ۵۰۰ متخصص طب فیزیکی و در ترکیه ۳۰۰۰ نفر متخصص طب فیزیکی وجود دارد که سطح بالایی از خدمات توانبخشی را به بیماران ارائه می نمایند. . در طی جنگ جهانی اول به درمانهای فیزیکی در درمان بیماری ها توجه شد و پزشکان برای بهبود عملکرد بیماران به این درمانها روی آوردند. در سال ۱۹۲۰ پزشکانی که فیزیوتراپی نیز بکار می بردند انجمن جداگانه ای تشکیل دادند و سپس با تلاش این افراد انجمن طب فیزیکی تشکیل شد. در حال حاضر انجمن طب فیزیکی و توانبخشی آمریکا، انجمن فیزیاتریستهای آکادمیک و بورد طب فیزیکی و توانبخشی آمریکا وارث ۷۰ سال تلاش متخصصین این رشته اند. آموزش رسمی طب فیزیکی در سال ۱۹۲۶ توسط دکتر جان استنلی کولتر در دانشگاه نورت وسترن آغاز شد. کولتر برای دو دهه پیشگام آموزش طب فیزیکی و توانبخشی بود. دوره های اولیه برای پزشکان در حال طبابت برگزار می شد که ابتدا سه تا شش ماه بود و سپس به یکسال رسید. دهه ۱۹۳۰ شاهد توسعه بیشتر طب فیزیکی بود و دکتر فرانک کروزن در سال ۱۹۳۶ دوره تخصصی سه ساله این رشته را در مایو کلینیک بنیاد نهاد. در ۱۹۳۸ کولتر و کروزن آکادمی طب فیزیکی را بنیاد نهادند. کروزن نام «فیزیاتریست» را بر روی متخصصین این رشته نهاد و اولین کتاب طب فیزیکی را در سال ۱۹۴۱ نوشت. کروزن به عنوان پدر طب فیزیکی معرفی می شود.