پِریماکوف، یِوگِنی (۱۹۲۸- ۲۰۱۵م)(Primakov, Yevgeny)
پِریماکوف، یِوگِنی
پِریماکوف، یِوگِنی
پِریماکوف، یِوگِنی
سیاستمدار روس، از ۱۹۹۸ تا ۱۹۹۹ نخست وزیر روسیه. در ۱۹۹۵، بوریس یلتسین او را به وزارت امور خارجه گماشت تا نزد حامیان کمونیست ها و ملی گرایان برای خود اعتباری دست وپا کند. دفاعِ او از منافع روسیه و تمایلش به خطابه سرایی بر ضد غرب، تا حدودی لطمۀ واردشده به غرور ملی روسیه را جبران کرد. پریماکوف، در دورۀ نخست وزیری، رسیدن به اتفاق نظر را مهم تر از اصلاحات می دانست، و از تصویب برنامه ای اقتصادی که می توانست حمایت صندوق بین المللی پول را جلب کند خودداری کرد. او آرامش سیاسی را به قیمت افول فاجعه بار اقتصاد روسیه حفظ کرد. یلتسین در مه ۱۹۹۹ در حرکتی غافلگیرکننده پریماکوف را از نخست وزیری کنار گذاشت. پریماکوف سابقاً از رؤسای سازمان اصلاح شدۀ کا گ ب و مسئول بخش فعالیت های خارجی سرویس مخفی و مبارزه با جاسوسان بود. اگرچه از تعداد کارکنان و حیطۀ فعالیت سازمان تحت مدیریت خود به شدت کاست، ولی به عنوان یکی از منتقدان صریح اللهجۀ سیاست غرب در قبال روسیه مطرح شد و پیوسته هشدار داد که سرویس های مخفی غرب از طریق انواع سازمان های اعطاکنندۀ کمک و دیگر سازمان ها مشغول رخنه کردن در زندگی اقتصادی و سیاسی روسیه اند. مخالفت او با غرب در کشوری که سرمایه داری تنها به نفع عده ای اندک تمام می شد، و دموکراسی در چشم بسیاری نوعی دروغ بود، از او چهره ای محبوب مردم ساخت. پریماکوف در رژیم های مختلف کارنامۀ نسبتاً موفقی داشت؛ در دورۀ استالین در مؤسسۀ صاحب نام بررسی های شرقی پذیرفته شد، و در دهۀ ۱۹۶۰در دورۀ خروشچف به یکی از خبرنگاران برجستۀ پراودا مبدل شد، که نقطۀ اوج خبرنگاری در شوروی شناخته می شد. سپس، در دورۀ برژنف، به عنوان نظریه پردازی برجسته و رایزن امور خارجی مدارج ترقی را پیمود تا این که در دورۀ میخائیل گورباچف دستیار نزدیک او، به ویژه در امور خاورمیانه و افریقا، شد. اما، برخلاف بسیاری دیگر از دستیاران آخرین دبیرکل شوروی، به همراه او از قدرت برکنار نشد. پریماکوف در اوت ۱۹۹۹ رهبری ائتلاف مخالفان جدیدی معروف به سازمان سرزمین پدری را، که برای انتخابات پارلمان در ماه دسامبر تشکیل شده بود، پذیرفت.
پِریماکوف، یِوگِنی
پِریماکوف، یِوگِنی
پِریماکوف، یِوگِنی
سیاستمدار روس، از ۱۹۹۸ تا ۱۹۹۹ نخست وزیر روسیه. در ۱۹۹۵، بوریس یلتسین او را به وزارت امور خارجه گماشت تا نزد حامیان کمونیست ها و ملی گرایان برای خود اعتباری دست وپا کند. دفاعِ او از منافع روسیه و تمایلش به خطابه سرایی بر ضد غرب، تا حدودی لطمۀ واردشده به غرور ملی روسیه را جبران کرد. پریماکوف، در دورۀ نخست وزیری، رسیدن به اتفاق نظر را مهم تر از اصلاحات می دانست، و از تصویب برنامه ای اقتصادی که می توانست حمایت صندوق بین المللی پول را جلب کند خودداری کرد. او آرامش سیاسی را به قیمت افول فاجعه بار اقتصاد روسیه حفظ کرد. یلتسین در مه ۱۹۹۹ در حرکتی غافلگیرکننده پریماکوف را از نخست وزیری کنار گذاشت. پریماکوف سابقاً از رؤسای سازمان اصلاح شدۀ کا گ ب و مسئول بخش فعالیت های خارجی سرویس مخفی و مبارزه با جاسوسان بود. اگرچه از تعداد کارکنان و حیطۀ فعالیت سازمان تحت مدیریت خود به شدت کاست، ولی به عنوان یکی از منتقدان صریح اللهجۀ سیاست غرب در قبال روسیه مطرح شد و پیوسته هشدار داد که سرویس های مخفی غرب از طریق انواع سازمان های اعطاکنندۀ کمک و دیگر سازمان ها مشغول رخنه کردن در زندگی اقتصادی و سیاسی روسیه اند. مخالفت او با غرب در کشوری که سرمایه داری تنها به نفع عده ای اندک تمام می شد، و دموکراسی در چشم بسیاری نوعی دروغ بود، از او چهره ای محبوب مردم ساخت. پریماکوف در رژیم های مختلف کارنامۀ نسبتاً موفقی داشت؛ در دورۀ استالین در مؤسسۀ صاحب نام بررسی های شرقی پذیرفته شد، و در دهۀ ۱۹۶۰در دورۀ خروشچف به یکی از خبرنگاران برجستۀ پراودا مبدل شد، که نقطۀ اوج خبرنگاری در شوروی شناخته می شد. سپس، در دورۀ برژنف، به عنوان نظریه پردازی برجسته و رایزن امور خارجی مدارج ترقی را پیمود تا این که در دورۀ میخائیل گورباچف دستیار نزدیک او، به ویژه در امور خاورمیانه و افریقا، شد. اما، برخلاف بسیاری دیگر از دستیاران آخرین دبیرکل شوروی، به همراه او از قدرت برکنار نشد. پریماکوف در اوت ۱۹۹۹ رهبری ائتلاف مخالفان جدیدی معروف به سازمان سرزمین پدری را، که برای انتخابات پارلمان در ماه دسامبر تشکیل شده بود، پذیرفت.
wikijoo: پریماکوف،_یوگنی_(۱۹۲۸)