پریشان روزگار. [ پ َ زْ / زِ ] ( ص مرکب ) بد حال. بی سرانجام. تبه روزگار. لهیف : هرگاه که یکی از بندگان گنه کار پریشان روزگار دست انابت به امید اجابت بدرگاه حق تعالی بردارد. ( گلستان ).
فرهنگ فارسی
( صفت ) بدحال تبه روزگار .
فرهنگ عمید
۱. تیره روز، کسی که زندگانی خوشی ندارد، تبه روزگار. ۲. بدحال. ۳. تنگدست.
