پرگداز

لغت نامه دهخدا

پرگداز. [ پ ُ گ ُ ] ( ص مرکب ) پرسوز. پر تب و تاب :
به لشکرگه خویش رفتند باز
همه دیده پرخون و تن پرگداز.

فردوسی.

بنزدیک بهرام بازآمدند
جگرخسته و پرگداز آمدند.

فردوسی.

فرود آمد و برد پیشش نماز
دو دیده پر ازخون و دل پرگداز.

فردوسی.

برفتندو شبگیر بازآمدند
سخن در دل و پرگداز آمدند.

فردوسی.

پس آمد به لشکرگه خویش باز
روانش پراز درد و تن پرگداز.

فردوسی.

پرسوز، پرجوش وخروش، پرتب وتاب، پراندوه پرگداز
( صفت ) پر سوز پر تب و تاب .
پرسوز پرتب و تاب

۱. پرجوش وخروش، پرتب وتاب.
۲. پراندوه، پرسوزوگداز، پرسوز

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید