پرکینه

لغت نامه دهخدا

پرکینه.[ پ ُ ن َ / ن ِ ] ( ص مرکب ) پرکین. حَقود :
هم ایزد گشسپ و یلان سینه را
بپرسید و گردان پرکینه را.
فردوسی.
وزین روی پرکینه دل سوفرای
بکردار باد اندرآمد ز جای.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

( صفت ) پر حسد پر حقد .

گویش مازنی

/pare kine/ پرهای ریزی که پس از پرکندن در بدن مرغ به جا ماند و آن را شعله ی آتش بسوزانند

پیشنهاد کاربران

بپرس