پروژه گابریل تحقیقی برای اندازه گیری تأثیرات اتمی ناشی از جنگ هسته ای بود. کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده حدس زد که ایزوتوپ رادیواکتیو استرانسیوم - 90 ( Sr - 90 ) بزرگترین خطر را برای زندگی در سطح جهان ایجاد می کند، [1] که منجر به راه اندازی پروژه SUNSHINE شد : که به دنبال بررسی سطوح Sr - 90 در بافت ها و استخوان های انسانی ( با علاقه ویژه به نوزادان ) از سراسر جهان جمع آوری شده است
... [مشاهده متن کامل]
پس از بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی در سال 1945، آزمایش ادامه یافت و مقیاس با اولین بمب هیدروژنی در سال 1952 افزایش یافت. اندکی پس از آزمایش بمب هیدروژنی توسط ایالات متحده ، اتحاد جماهیر شوروی به دنبال آن در سال 1953. ابرهای قارچی که از انفجارها ایزوتوپ های رادیواکتیو را در مقادیر انبوه آزاد کردند.
اولین مطالعه جامع در مورد مشکل انتشار ایزوتوپ های رادیواکتیو در بهار 1949 با یک پروژه تک نفره به نام GABRIEL آغاز شد که توسط نیکلاس ام. اسمیت جونیور در آزمایشگاه ملی Oak Ridge انجام شد . اسمیت اولین گزارش خود را در سال 1949 ارائه کرد.
پروژه گابریل در اواسط سال 1951 احیا شد زیرا بمب هایی که رها می شدند نگرانی هایی را در مورد خطرات استرانسیوم 90 ایجاد می کردند. کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده ( AEC ) به گزارش گابریل علاقه مند بود، اگرچه آنها گفتند که این گزارش فاقد داده های سخت است و نیاز به تأیید مستقل آزمایش ها دارد. [2]
پس از بررسی پروژه گابریل در سال 1953، به آن اولویت اول داده شد. این پروژه مخفی "محدودیت های عملی" را برای استفاده از سلاح های اتمی تعیین می کند. یک تیم کاری جمع آوری شد و اسم رمز استفاده شده "Project HORN" بود. در سال 1954، AEC استدلال کرد که ریزش بی ضرر است زیرا شواهد کافی برای اثبات اینکه ریزش به انسان، حیوانات یا محصولات زراعی آسیب می رساند وجود ندارد. کمپین AEC مردم را متقاعد کرد که پیامدهای جهانی بی ضرر است. [3] این ادعا بعداً زمانی که دانشمندان به طور عمومی اعلام کردند که سطح ایمن از تشعشع وجود ندارد، مورد مناقشه قرار گرفت. این در یک گزارش محرمانه توسط یک متخصص ژنتیک برای AEC تایید شد. در سال 1954 و حادثه قلعه براوو ، آشکار بود که ریزش رادیواکتیو برای انسان خطرناک است. رابخش زیست شناسی و پزشکی کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده با تلاش هایی که به سمت مطالعات تجربی و میدانی و ارتباط داده های مربوط به پروژه گابریل انجام می شود، سروکار داشت.
همچنین نگاه کنید به operation wigwamو
operation teapot
ویکی پدیا انگلیسی
... [مشاهده متن کامل]
پس از بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی در سال 1945، آزمایش ادامه یافت و مقیاس با اولین بمب هیدروژنی در سال 1952 افزایش یافت. اندکی پس از آزمایش بمب هیدروژنی توسط ایالات متحده ، اتحاد جماهیر شوروی به دنبال آن در سال 1953. ابرهای قارچی که از انفجارها ایزوتوپ های رادیواکتیو را در مقادیر انبوه آزاد کردند.
اولین مطالعه جامع در مورد مشکل انتشار ایزوتوپ های رادیواکتیو در بهار 1949 با یک پروژه تک نفره به نام GABRIEL آغاز شد که توسط نیکلاس ام. اسمیت جونیور در آزمایشگاه ملی Oak Ridge انجام شد . اسمیت اولین گزارش خود را در سال 1949 ارائه کرد.
پروژه گابریل در اواسط سال 1951 احیا شد زیرا بمب هایی که رها می شدند نگرانی هایی را در مورد خطرات استرانسیوم 90 ایجاد می کردند. کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده ( AEC ) به گزارش گابریل علاقه مند بود، اگرچه آنها گفتند که این گزارش فاقد داده های سخت است و نیاز به تأیید مستقل آزمایش ها دارد. [2]
پس از بررسی پروژه گابریل در سال 1953، به آن اولویت اول داده شد. این پروژه مخفی "محدودیت های عملی" را برای استفاده از سلاح های اتمی تعیین می کند. یک تیم کاری جمع آوری شد و اسم رمز استفاده شده "Project HORN" بود. در سال 1954، AEC استدلال کرد که ریزش بی ضرر است زیرا شواهد کافی برای اثبات اینکه ریزش به انسان، حیوانات یا محصولات زراعی آسیب می رساند وجود ندارد. کمپین AEC مردم را متقاعد کرد که پیامدهای جهانی بی ضرر است. [3] این ادعا بعداً زمانی که دانشمندان به طور عمومی اعلام کردند که سطح ایمن از تشعشع وجود ندارد، مورد مناقشه قرار گرفت. این در یک گزارش محرمانه توسط یک متخصص ژنتیک برای AEC تایید شد. در سال 1954 و حادثه قلعه براوو ، آشکار بود که ریزش رادیواکتیو برای انسان خطرناک است. رابخش زیست شناسی و پزشکی کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده با تلاش هایی که به سمت مطالعات تجربی و میدانی و ارتباط داده های مربوط به پروژه گابریل انجام می شود، سروکار داشت.
همچنین نگاه کنید به operation wigwamو
ویکی پدیا انگلیسی