پروژه جنوآ ۲ ( به انگلیسی: Project Genoa II ) یک پروژه نرم افزاری جانشین پروژه جنوآ بود که خاستگاه آن دفتر آگاهی از اطلاعات آژانس پروژه های پژوهشی پیشرفتهٔ دفاعی ( دارپا ) بود. پروژه جنوآ ۲ در اصل، بخشی از برنامه گسترده تر آگاهی کامل از اطلاعات آژانس پروژه های پژوهشی پیشرفتهٔ دفاعی ( دارپا ) بود که بَعدتَر به تاپ سِیل ( به انگلیسی: Topsail ) تغییر نام داد و برای توسعه به دفتر فناوری ویرانگر سپرده شد.
... [مشاهده متن کامل]
جنوآ ۲ برای یک دوره ۵ ساله، برنامه ریزی شده بود. این برنامه، از پژوهش هایی که در پروژه جنوآ آغاز شده بود دنباله روی می کرد. درحالیکه پروژه جنوآ عمدتاً بر تجزیه و تحلیل اطلاعات متمرکز بود جنوآ ۲ به دنبال پیدا کردن راهی بود که رایانه ها، عامل های نرم افزاری، سیاست گذاران، و ماموران میدانی بتوانند با یکدیگر همکاری کنند. برای انجام پروژه جنوآ ۲ از ۱۱ پیمان کار عمومی، کمک گرفته شد.
آرمان های رسمی توسعه و استقرار جنوآ ۲ موارد زیر بودند:
• کمک های شناختی که به انسان و ماشین اجازه می دهند همزمان دربارهٔ مشکلات پیچیده «با یکدیگر همفکری کنند».
• روش هایی برای غلبه بر تعصب و محدودیت های سامانه شناخت انسانی
• «تقویت کننده های شناختی» که به تیم های افراد کمک می کنند موقعیت های پیچیده و نامشخص را سریع و کامل درک کنند.
• روش هایی برای دور زدن سریع و یکپارچه ( و کامل ) ساختارهای هرمی سازمانی با ایجاد شبکه های مشارکتی همتا به همتا، سازگار، و پویا.
در سال ۲۰۰۲ ( میلادی ) جان پوندکستر، یکی از بازماندگان پروژه جنوآ به نام «تام آرمور» را به عنوان مدیر برنامه تازه جنوآ ۲ ( بخشی از برنامه آگاهی کامل از اطلاعات ) برگزید. هزینه اجرای جنوآ ۲ تا پایان تکمیل آن ۵۴ میلیون دلار آمریکا بود.
در اواخر سال ۲۰۰۳ ( میلادی ) به دلیل دید منفی مردم، مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا دستور رسمی به پایان کار برنامه آگاهی کامل از اطلاعات داد. اما بیشتر پژوهش های باقی مانده آن، برای توسعه، به دیگر سازمان های دولتی سپرده شدند. جنوآ ۲ به تاپ سِیل تغییر نام داد و برای کار بیشتر، به آژانس پروژه های پژوهشی پیشرفتهٔ دفاعی ( دارپا ) آژانس امنیت ملی سپرده شد. در اکتبر ۲۰۰۵ شرکت بین المللی برنامه های علمی یک قرارداد ۳/۷ میلیون دلاری برای کار بر روی تاپ سِیل امضا کرد.
... [مشاهده متن کامل]
جنوآ ۲ برای یک دوره ۵ ساله، برنامه ریزی شده بود. این برنامه، از پژوهش هایی که در پروژه جنوآ آغاز شده بود دنباله روی می کرد. درحالیکه پروژه جنوآ عمدتاً بر تجزیه و تحلیل اطلاعات متمرکز بود جنوآ ۲ به دنبال پیدا کردن راهی بود که رایانه ها، عامل های نرم افزاری، سیاست گذاران، و ماموران میدانی بتوانند با یکدیگر همکاری کنند. برای انجام پروژه جنوآ ۲ از ۱۱ پیمان کار عمومی، کمک گرفته شد.
آرمان های رسمی توسعه و استقرار جنوآ ۲ موارد زیر بودند:
• کمک های شناختی که به انسان و ماشین اجازه می دهند همزمان دربارهٔ مشکلات پیچیده «با یکدیگر همفکری کنند».
• روش هایی برای غلبه بر تعصب و محدودیت های سامانه شناخت انسانی
• «تقویت کننده های شناختی» که به تیم های افراد کمک می کنند موقعیت های پیچیده و نامشخص را سریع و کامل درک کنند.
• روش هایی برای دور زدن سریع و یکپارچه ( و کامل ) ساختارهای هرمی سازمانی با ایجاد شبکه های مشارکتی همتا به همتا، سازگار، و پویا.
در سال ۲۰۰۲ ( میلادی ) جان پوندکستر، یکی از بازماندگان پروژه جنوآ به نام «تام آرمور» را به عنوان مدیر برنامه تازه جنوآ ۲ ( بخشی از برنامه آگاهی کامل از اطلاعات ) برگزید. هزینه اجرای جنوآ ۲ تا پایان تکمیل آن ۵۴ میلیون دلار آمریکا بود.
در اواخر سال ۲۰۰۳ ( میلادی ) به دلیل دید منفی مردم، مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا دستور رسمی به پایان کار برنامه آگاهی کامل از اطلاعات داد. اما بیشتر پژوهش های باقی مانده آن، برای توسعه، به دیگر سازمان های دولتی سپرده شدند. جنوآ ۲ به تاپ سِیل تغییر نام داد و برای کار بیشتر، به آژانس پروژه های پژوهشی پیشرفتهٔ دفاعی ( دارپا ) آژانس امنیت ملی سپرده شد. در اکتبر ۲۰۰۵ شرکت بین المللی برنامه های علمی یک قرارداد ۳/۷ میلیون دلاری برای کار بر روی تاپ سِیل امضا کرد.
