پروژه اوریون

پروژهٔ اوریون ( انگلیسی: Project Orion ) پژوهشی بود که بین دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ توسط نیروی هوایی ایالات متحده، دارپا و ناسا با هدف اندازه گیری کارایی یک ستاره پیما که نیروی پیشرانه آن مستقیماً توسط یک سری انفجار اتمی در پشت سفینه صورت می گرفت انجام می شد. نسخه های اولیهٔ این وسیلهٔ نقلیه تنها برای بلند شدن از زمین پیشنهاد شده بود. نسخه های بعدی فقط برای استفاده در فضا ارائه شد. شش آزمایش غیر هسته ای با استفاده از مدل ها انجام شد. این پروژه در نهایت به دلایل متعدد، از جمله معاهده پیمان منع جزئی آزمایش هسته ای، که انفجارهای هسته ای در فضا را ممنوع می کرد و نگرانی ها در مورد پیامدهای هسته ای، کنار گذاشته شد.
ایدهٔ رانش موشک با احتراق مواد منفجره را نخستین بار نیکلای کیبالچیچ متخصص روسی مواد منفجره در سال ۱۸۸۱ مطرح کرد و در سال ۱۸۹۱ با ایده های مشابهی به طور مستقل توسط مهندس آلمانی هرمان گانسویند، توسعه یافت. رابرت آنسون هاین لاین در داستان کوتاه خود در سال ۱۹۴۰ با عنوان "Blowups Happen" به نیرو دادن به سفینه های فضایی با بمب های هسته ای اشاره می کند. پیشنهادهای واقعی پیشران هسته ای برای اولین بار توسط استنی سواف اولام در سال ۱۹۴۶ ارائه شد و محاسبه های اولیه توسط F. Reines و Ulam در یادداشت لوس آلاموس مورخ ۱۹۴۷ انجام شد. [ ۱] پروژه واقعی، که در سال ۱۹۵۸ آغاز شد، توسط تد تیلور در جنرال اتمیکس و فیزیکدان فریمن دایسون رهبری شد، که به درخواست تیلور یک سال از مؤسسه مطالعات پیشرفته در پرینستون دور ماند تا روی این پروژه کار کند.
مفهوم پروژه اوریون نیروی رانش بالا و تکانه ویژه یا کارایی پیشرانه را به طور همزمان ارائه می داد. نیازهای بی سابقه به نیروی شدید برای انجام این کار، با انفجارهای هسته ای، با چنان قدرتی نسبت به جرم خودرو که تنها با استفاده از انفجارهای خارجی بدون نیاز به تلاش برای مهار آن ها؛ در ساختارهای با احتراق داخلی، ادامه می یابد، برآورده می شود. به عنوان یک مقایسه کیفی، موشک های سنتی شیمیایی، ساترن ۵ که برنامه آپولو را به ماه برد، نیروی رانش بالا با تکانه ویژه کم تولید می کند در حالی که پیشرانه یونی الکتریکی مقدار کمی از رانش را بسیار کارآمد تولید می کند.