پروپن که همچنین با نام پروپیلن یا متیل اتیلن نیز شناخته می شود از برش های سبک نفتی است که به راحتی به دست می آید. این ترکیب را می توان از کراکینگ پروپان با برش های سنگینتر ( توسط بخار ) تهیه کرد.
اتیلن و پروپیلن در شمار اصلی ترین محصولات پایه پتروشیمی قرار می گیرند که ارزش افزوده ای بیش از مواد اولیه پتروشیمی نظیر گاز و نفتا دارند. اما در این میان پروپیلن، به دلیل وضعیت عرضه و تقاضای متفاوت، نیازمند نگاه ویژه ای است. در سال های اخیر توجه زیاد تولیدکنندگان به اتیلن، منجر به گسترش تولید اتیلن در مقابل پروپیلن گردیده است؛ به خصوص آنکه در مهم ترین روش های معمول تولید پروپیلن نیز مقدار زیادی اتیلن تولید می شود. در مطلب حاضر، ضمن بررسی رشد بیشتر تقاضای پروپیلن نسبت به تولید آن و ایجاد نگرانی های شدید برای تولیدکنندگان اتیلن همچون کشور ما، به معرفی تکنولوژی های نوینی برای تولید پروپیلن پرداخت شده است که مشکلات روش های معمول را ندارند: پروپیلن یکی از محصولات کلیدی پتروشیمیایی است که به عنوان خوراک برای تولید پلیمرهای مختلف و محصولات میانی به کار می رود. مهم ترین مشتقات پروپیلن عبارتند از: پلی پروپیلن، آکریلونیتریل، پروپیلن اکسید، فنول، اکسوالکل، اسید آکریلیک، ایزوپروپیل الکل، الیگومرها و دیگر مواد واسط مختلف که در نهایت به صورت مواد مورد نیاز صنایع الکترونیک، خودروسازی، ساختمان سازی، بسته بندی و نظیر آن مورد استفاده قرار می گیرند.
روش های متعارف تولید پروپیلن، عبارتند از ۱ - کراکینگ بخار ( تولید پروپیلن به صورت محصول جانبی تولید اتیلن ) و ۲ - بازیافت جریان های FCC پالایشگاه. معمولاً پروپیلن تولیدی این روش ها کم بوده و از بازده کافی برخوردار نمی باشد، از این رو بایستی وضعیت تقاضا برای پروپیلن در جهان را مطالعه کرده و پس از آن بررسی شود که آیا با این روش های متعارف می توان به تقاضای جهانی پاسخ گفت یا راهی جز توسعة تکنولوژی ها و یافتن روش های جایگزین تولید پروپیلن، به خصوص تولید پروپیلن بدون تولید اتیلن وجود ندارد.
تقاضای جهانی برای پروپیلن از ۱۶٫۴ میلیون تن در سال ۱۹۸۰ به حدود ۳۰ میلیون تن در سال ۱۹۹۰ رسیده که با رشدی معادل ۶٫۲ درصد روبرو بوده است. این میزان تقاضا در سال ۲۰۰۰ به حدود ۵۲ میلیون تن رسیده و پیش بینی می شود بین سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۰ با رشدی حدود ۵٫۱ درصد به میزان حدود ۸۲ میلیون تن در سال برسد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاتیلن و پروپیلن در شمار اصلی ترین محصولات پایه پتروشیمی قرار می گیرند که ارزش افزوده ای بیش از مواد اولیه پتروشیمی نظیر گاز و نفتا دارند. اما در این میان پروپیلن، به دلیل وضعیت عرضه و تقاضای متفاوت، نیازمند نگاه ویژه ای است. در سال های اخیر توجه زیاد تولیدکنندگان به اتیلن، منجر به گسترش تولید اتیلن در مقابل پروپیلن گردیده است؛ به خصوص آنکه در مهم ترین روش های معمول تولید پروپیلن نیز مقدار زیادی اتیلن تولید می شود. در مطلب حاضر، ضمن بررسی رشد بیشتر تقاضای پروپیلن نسبت به تولید آن و ایجاد نگرانی های شدید برای تولیدکنندگان اتیلن همچون کشور ما، به معرفی تکنولوژی های نوینی برای تولید پروپیلن پرداخت شده است که مشکلات روش های معمول را ندارند: پروپیلن یکی از محصولات کلیدی پتروشیمیایی است که به عنوان خوراک برای تولید پلیمرهای مختلف و محصولات میانی به کار می رود. مهم ترین مشتقات پروپیلن عبارتند از: پلی پروپیلن، آکریلونیتریل، پروپیلن اکسید، فنول، اکسوالکل، اسید آکریلیک، ایزوپروپیل الکل، الیگومرها و دیگر مواد واسط مختلف که در نهایت به صورت مواد مورد نیاز صنایع الکترونیک، خودروسازی، ساختمان سازی، بسته بندی و نظیر آن مورد استفاده قرار می گیرند.
روش های متعارف تولید پروپیلن، عبارتند از ۱ - کراکینگ بخار ( تولید پروپیلن به صورت محصول جانبی تولید اتیلن ) و ۲ - بازیافت جریان های FCC پالایشگاه. معمولاً پروپیلن تولیدی این روش ها کم بوده و از بازده کافی برخوردار نمی باشد، از این رو بایستی وضعیت تقاضا برای پروپیلن در جهان را مطالعه کرده و پس از آن بررسی شود که آیا با این روش های متعارف می توان به تقاضای جهانی پاسخ گفت یا راهی جز توسعة تکنولوژی ها و یافتن روش های جایگزین تولید پروپیلن، به خصوص تولید پروپیلن بدون تولید اتیلن وجود ندارد.
تقاضای جهانی برای پروپیلن از ۱۶٫۴ میلیون تن در سال ۱۹۸۰ به حدود ۳۰ میلیون تن در سال ۱۹۹۰ رسیده که با رشدی معادل ۶٫۲ درصد روبرو بوده است. این میزان تقاضا در سال ۲۰۰۰ به حدود ۵۲ میلیون تن رسیده و پیش بینی می شود بین سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۰ با رشدی حدود ۵٫۱ درصد به میزان حدود ۸۲ میلیون تن در سال برسد.
wiki: پروپن